Autorska linia szwedzkich krążowników w WOWS
Krążownik minowy
Szwedzki krążownik minowy, który wszedł do służby w 1914. Podczas swojej służby kilkukrotnie przebudowywany. Był przeznaczony do działań minowych w rejonie działania sił przeciwnika (mając jako wsparcie szwedzkie pancerniki obrony wybrzeża), jednym z jego zadań miał być również zwiad i samodzielne wypady w rejony o słabszym natężeniu jednostek przeciwnika. Dokonana w latach 1939-40 modernizacja okrętu zmieniła nie tylko sylwetkę okrętu, okręt wydłużono, tym samym robiąc miejsce na nowy układ napędowy. Na okręcie zwiększono również kąty podniesienia dział 120mm i zamontowano artylerię przeciwlotniczą kalibru 40mm. Służba okrętu przebiegała spokojnie, podczas wojny patrolował on wody szwedzkie (Szwecja nie brała udziału w wojnie). W 1959 wycofany ze służby, a w 1960 pocięty na złom.
Dane taktyczno-techniczne po przebudowie:
Wyporność: 1850t.; wymiary: 86m x 10,4m x 4,3m; moc maszyn: 7200KM; prędkość: 20w.; uzbrojenie: 4 x 1 x 120mm, 3 x 1 x 40mm, do 200min, 2 miotacze bomb głębinowych; załoga: 160.
Clas Fleming
Krążownik Hagga
W 1916 po wybudowaniu krążownika Fylgia Szwedzi posiadali w lini tylko jeden krążownik. Pozostałe jednostki, małe krążowniki torpedowe typu Örnen, nie odpowiadały współczesnemu polu walki. Nie miał kto prowadzić zwiadu dla eskadr pancerników obrony wybrzeża. Jeden z oficerów - – Erik Hagg, zaproponował budowę krążownika rozpoznawczego. Jego głównymi zadaniami miały być zwiad dla eskadr pancerników obrony wybrzeża, miał również atakować cele lądowe, oraz statki na liniach komunikacyjnych przeciwnika. Z koncepcji tego typu jednostko zrezygnowano. Głównym powodem były problemy gospodarcze Szwecji pod koniec I wojny światowej.
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność: 3000t.; wymiary: 125m x 12,8m x 4,3m; prędkość: 33w.; uzbrojenie: 4 x 1 x 152mm, 6 x 1 x 75mm, 2 wyrzutnie torped 450mm.
Nazwa po jednym z krążowników minowych
Krążownik Hagga
Już od 1901 w Szwecji trwały dyskusje na temat budowy nowych krążowników. Obejmowały one dwie koncepcje, jedna z nich to budowa krążownika pancernego o wyporności ponad 4000t. Poza działaniami zwiadowczymi (w czym miała pomagać stosunkowo wysoka prędkość), jednostka miała działać jako osłona zespołów niszczycieli i torpedowców. Budowa okrętu rozpoczęła się w 1904, a wejście do służby nastąpiło w 1907. Początkowe plany budowy 10 jednostek tego typu zredukowano do dwóch, po czym wybudowano tylko prototyp. Artylerię główną krążownika zamontowano w podwójnych wieżach, co było nowością na jednostkach tej klasy. Fylgia była najmniejszym krążownikiem pancernym, przy swojej wielkości stosunkowo silnie uzbrojonym i opancerzonym. W okresie międzywojennym pływał z kadetami w rejsy szkolne. Podczas II wojny światowej (w której Szwecja nie brała udziału), w 1941, okręt uległ gruntownej przebudowie. Zmodernizowano artylerię, układ napędowy oraz przebudowano sam kadłub. Okręt sprzedano na złom w 1957.
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność: 4310t.; wymiary: 117,25m x 14,84(16,3)m x 5,16(6,3)m; prędkość: 21,5(22,66)w.; uzbrojenie: 4 x 2 x 152mm, 14 x 1 x 57mm, 2 wyrzutnie torped 457mm; zasięg: 8000Mm przy 10w., 500Mm przy 21,5w.;
Fylgia przed i po przebudowie (kadłub A i kadłub B)
Fylgia przed przebudową
Fylgia po przebudowie
W latach 20-tych XX wieku Szwedzi ponownie rozpoczęli dyskusję na temat rozbudowy floty. Poza ciężkimi okrętami artyleryjskimi planowano nawet wprowadzenie do służby lotniskowca. Z pomysłu zrezygnowano, aczkolwiek ewolucja koncepcji doprowadziła do budowy nietypowej jednostki. Początkowy tzw. krążownik hangarowy ewoluował do krążownika lotniczego z dwiema katapultami, a ostatecznie z jedną. Miało na nim stacjonować aż 11 maszyn. Powodem zmian w koncepcji były oszczędności finansowe. Podobnie było z artylerią okrętu. Początkowo przewidywano zabudowę trzech wież podwójnych z działami 152mm, ostatecznie, dla redukcji masy okrętu zabudowano dwie wieże podwójne i dwa działa w kazamatach nadbudówki. Okręt wybudowano w latach 1930 do 1934. Po wprowadzeniu do służby poza służbą rozpoznawczą prowadził działania szkoleniowe. Podczas II wojny światowej to właśnie ten okręt wykrył i przekazał informację, że niemiecki zespół w postaci pancernika Bismarck i krążownika ciężkiego Prinz Eugen wyszedł w morze i zmierza w kierunku Norwegii. Okręt w trakcie służby przebudowano na krążownik przeciwlotniczy. Po wojnie ponownie szkolił kadetów. W 1960 został wycofany ze służby, pocięto go na złom w 1963.
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność: 4600t.; wymiary: 134,8m x 15,4m x 4,5m; moc maszyn: 28000KM; prędkość: 27,5w.; zasięg: 4000Mm przy 12w.; uzbrojenie: 2 x 2 x 152mm, 2 x 1 x 152mm, 4 x 1 x 75mm, 2 potrójne wyrzutnie torped 533mm.
Rzut boczny krążownika Gotland
Gotland w całej okazałości
Krążownik pancerny 1923
W 1923 w Szwecji rozpatrywano nowy plan rozbudowy floty. Przewidywał on między innymi budowę 4 pancerników, 4 krążowników, 1 lotniskowca (który ewoluował do krążownika lotniczego Gotland) oraz lekkich jednostek. W klasie krążowników przedstawiono trzy koncepcje, które bazowały na doświadczeniach I wojny światowej, a także były dostosowane do zapisów traktatu waszyngtońskiego. Był wśród nich dość nietypowy projekt krążownika ciężkiego oznaczony literą „A”.
Dane taktyczno-techniczne (dane szacunkowe):
Wyporność standardowa: 6200t., wymiary: 150m x 15,4m x 4,8m (wg autora), prędkość maksymalna: 31,5w., uzbrojenie: 2 x 2 x 210, 6 x 1 x 120, 2 x 2wt533.
Nazwa okrętu nadana na cześć jednego z admirałów szwedzkich
Krążownik „A”, projekt z roku 1923, wizja autora.
Krążownik pancerny 1937
Wraz z mianowaniem na dowódcę floty admirała Charlesa de Champsa sprawy morskie Szwecji nabrały rozpędu. Podział floty na dwie niezależne eskadry (okręty przydzielone ze względu na obszar działania) spowodował zapotrzebowanie na nowe okręty. Wśród nowych jednostek miał znaleźć się nowy typ krążownika pancernego. Miały to być jednostki stosunkowo szybkie, osiągające około 30w., ich uzbrojenie miało być na tyle silne, aby móc walczyć z ciężkimi krążownikami przeciwnika, a prędkość na tyle duża, żeby mogły wycofać się przed pancernikami. Przewidywano budowę trzech jednostek, która miała trwać w latach od 1938 do 1943. Budowę ich zarzucono z powodu kosztów oraz braku czasu, sytuacja polityczna stawała się coraz bardziej napięta, a Szwecja potrzebowała okrętów natychmiast.
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność standardowa: 8000t., wymiary: 160m x 19m x 5,7m, prędkość maksymalna: 27-29w., uzbrojenie: 3 x 2 x 210, 4 x 2 x 120 (działa uniwersalne), 4 x 2 x 40, 2 x 2wt533.
Nazwa pochodząca od nazwiska jednego z szwedzkich admirałów
Krążownik pancerny 1937 rysunek na podstawie projektu.
Krążownik pancerny 1940/I
Na początku 1940 ponownie dochodzi do dyskusji na temat dużych okrętów artyleryjskich. Poza szybkimi pancernikami rozmowy dotyczyły również ciężkich krążowników. Pierwsza dotyczyła budowy okrętu z ośmioma działami kalibru 210mm, a druga z dziewięcioma.
Dane taktyczno-techniczne (dane szacunkowe):
Wyporność standardowa: 9500t., wymiary: 170m x 19m x 6,3m, prędkość maksymalna: 31w., uzbrojenie: 4 x 2 x 210, 4 x 2 x 120 (działa uniwersalne), 4 x 2 x 40, 2 x 2wt533.
Nazwa po wycofanym pancerniku obrony wybrzeża
Krążownik ciężki 1940, wizja autora – koncepcja rozwoju krążownika pancernego 1937.
Krążownik pancerny 1940/II
Propozycja ciężkiego krążownika uzbrojonego w 9 dział kalibru 210mm.
Dane taktyczno-techniczne (dane szacunkowe):
Wyporność standardowa: 10500t., wymiary: 180m x 20m x 7,1m, prędkość maksymalna: 31w., Uzbrojenie: 3 x 3 x 210, 4 x 2 x 120 (działa uniwersalne), 4 x 2 x 40, 2 x 2wt533.
Nazwa po wycofanym pancerniku obrony wybrzeża
Krążownik ciężki 1940, wizja autora – koncepcja rozwoju krążownika pancernego 1937.
Pancernik 1939/40
6x254
Jedna z propozycji szybkiego pancernika uzbrojonego w 6 dział kalibru 254mm. Powstało kilka koncepcji ciężkich jednostek obrony wybrzeża. Część z nich przewidywało budowę jednostek szybkich (powyżej 30w. prędkości), inne, ze względu na cenę i zmianę strategii mówiły o jednostce powolnej (maksymalnie 21w. prędkości). Jeżeli chodzi o kaliber dział – 254mm – było to pokłosie dyskusji na temat ich skuteczności. Ostatecznie stwierdzono, że okręt tego typu będzie docelowo walczył z ciężkimi krążownikami (z okrętami typu Kirow i Admiral Hipper), więc postanowiono, że działa 254mm powinny w zupełności wystarczyć. Rozważania na temat wyższości kalibru 254mm nad 283mm miała zakończyć sprawa szybkostrzelności (przy niższym kalibrze większa szybkostrzelność), oraz skuteczności pocisków (przebijalność pocisków 254mm była wystarczająca w przypadku walki z krążownikami). Nigdy nie doszło do budowy tego typu jednostek, mimo że dyskusje nad nimi trwały bardzo długo.
Wyporność standardowa: 13500t. (do 14000t.), wymiary: 183m x 22m x 6,1m, prędkość maksymalna: 32w.,
Uzbrojenie: 3 x 2 x 254mm, 4 x 2 x 120mm, 5 x 1 x 57.
Nazwa po wycofanym pancerniku obrony wybrzeża
Rysunek wykonany na podstawie projektów jednostki o prędkości 22w.
Pancernik 1939/40
6x280
Kolejna z propozycji szybkiego pancernika tym razem uzbrojonego w 6 dział kalibru 283mm. Podobnie jak w przypadku jednostek z działami kalibru 254mm powstało wiele koncepcji okrętów uzbrojonych w działa 283mm. O ile przeznaczenie jednostek z działami 254mm ciężko było rozdzielić (czy była to jednostka obrony wybrzeża czy pełnomorska) to w przypadku okrętów uzbrojonych w 6 dział 283mm przeznaczenie było jedno. Miały to być jednostki pełnomorskie. Ich prędkość zazwyczaj oscylowała w zakresie 28-33w. W końcu stwierdzono, że skuteczność dział 283mm jest niewystarczająca do walki z nowoczesnymi pancernikami. Mimo to prace nad jednostkami z tym kalibrem dział trwały aż do ostatecznego zarzucenia koncepcji budowy ciężkich jednostek artyleryjskich. Podobnie jak w przypadku okrętów z działami 254mm nigdy nie doszło do budowy tego typu jednostek. Prace nad tymi jednostkami prowadzone były w Szwecji równolegle do prac zleconych stoczniom włoskim.
Wyporność standardowa: 15400t.(do 17000t.), wymiary: 187m x 23,5m x 6,4m, prędkość maksymalna: 33w.,
Uzbrojenie: 3 x 2 x 283, 4 x 2 x 120, 5 x 1 x 57.
Nazwa po wycofanym pancerniku obrony wybrzeża
Rysunek wykonany na podstawie projektów jednostki o prędkości 22w.
Sublinia – od IV tieru
Krążownik lekki 6x152
Podczas prac nad późniejszym krążownikiem lotniczym Gotland zaprojektowano jednostkę uzbrojoną w 6 dział kalibru 152mm. Okręt miał być wyposażony w dwie katapulty i liczne wodnosamoloty. Działa miały być zamontowane w podwójnych wieżach. Po przeliczeniu kosztów tej jednostki okazało się, że okręt jest zbyt drogi. Jednostkę przeprojektowano i ostatecznie powstał projekt krążownika Gotland. Zmieniono układ uzbrojenia, dziala z wierzy w superpozycji przeniesiono do kazamat na lewej i prawej burcie. Do tego projektu kilkukrotnie powracano, między innymi podczas prac nad przyszłymi krążownikami klasy Tre Kronor, ostatecznie nigdy nie zbudowano podobnej jednostki.
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność: 5500t.;
Wymiary: 140m x 15,4m x 4,8m (dane szacunkowe); prędkość: 33w. (dane szacunkowe);
Uzbrojenie: 3 x 2 x 152mm, 3 x 1 x 75mm, 2 potrójne wyrzutnie torped 533mm.
Nazwa po wycofanym pancerniku obrony wybrzeża
Projekt krążownika Gotland przed redukcją budżetu na jego budowę
Przez cały okres międzywojenny Szwedzi borykali się z problemem budowy ciężkich okrętów artyleryjskich. Problemem był nie tyle sam projekt, co brak chęci wydatkowania pieniędzy przez rząd, oraz brak ogólnej koncepcji budowy floty. Bezpośrednio przed II wojną światową w Szwecji okazało się, że mimo posiadania stosunkowo licznej marynarki wojennej jest ona przestarzała, a część jednostek jest w bardzo złym stanie technicznym. Początkowe plany kupna jednostek za granicą spełzły na niczym. Kraje będące w stanie wojny wstrzymały sprzedaż wybranych na sprzedaż jednostek. Ostatecznie zaprojektowanie okrętów zlecono stoczni włoskiej, postanowiono również o wykorzystaniu wież prznaczonych dla holenderskich krążowników typu Eendracht budowanych przez zakłady Boforsa. Po początkowych opóźnieniach z projektowaniem do budowy przystąpiono w 1943. Obie jednostki ukończono w 1947. W trakcie służby przechodziły modernizacje, jednostki doposażano również w nowoczesne radary i uzbrojenie. Tre Kronor po krótkotrwałej służbie został wycofany z linii i w 1964 pocięty na złom. Jego bliźniak – Göta Lejon – służył do 1970, po czym został odsprzedany do Chile i jako Almirante Latorre służył tam do 1985, kiedy sprzedano go na złom.
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność: 7400t.; wymiary: 174m x 16,45m x 5,94m; prędkość: 33w.;
Uzbrojenie: 1 x 3 x 152mm, 2 x 2 x 152mm, 10 x 2 x 40mm, 7 x 1 x 25mm, 2 potrójne wyrzutnie torped 533mm.
Opzncerzenie; pancerz burtowy 70mm, pokład 30mm, wieże artylerii głównej do 127mm, wieża dowodzenia 25mm.
Schemat krążownika Tre Kronor – rysunek autora
Göta Lejon po przebudowie
Początkowe projekty krążowników dla marynarki wojennej Szwecji przewidywały budowę jednostki z czterema podwójnymi wieżami. Wieże artylerii głównej miały być ustawione klasycznie, w osi symetrii okrętu z dwoma wieżami w superpozycji nad pozostałymi dwoma. Po przeprojektowaniu opancerzenia (pozostawieniu na burcie 75mm pasa i zwiększeniu grubości na pokładzie do 75mm) masa okrętu zmniejszyłaby się do 8000t. wyporności. Koncepcja ta to w zasadzie początek prac prowadzących do budowy krążowników typu Tre Kronor.
Dane taktyczno-techniczne (dane szacunkowe):
Wyporność: 9160t.; wymiary: 185,4m x 17,4m x 6,3m; prędkość: 30w.; uzbrojenie: 4 x 2 x 152mm, 6 wyrzutni torpedowych 533mm; pancerz: pb 125mm, pp 60mm.
Nazwa po wycofanym pancerniku obrony wybrzeża
Schemat przedstawia hipotetyczny wygląd okrętu (wizja autora)
Szwedzi zlecili zaprojektowanie krążownika włoskiej stoczni. Podczas prac projektowych strona szwedzka nie sprecyzowała początkowo uzbrojenia jednostki. Włosi wiedzieli natomiast, że Szwedzi planują wykorzystać wieże z trzema działami z holenderskich krążowników. Najsilniej uzbrojoną propozycją lekkiego krążownika był okręt uzbrojony w 9 dział kalibru 152mm. Układ uzbrojenia był taki jak na niemieckich lekkich krążownikach, późniejszy projekt Tre Kronor był podobny, z tym ze zamiast potrójnych wież na rufie zamontowano wieże podwójne. Była to najsilniej uzbrojona propozycja lekkiego krążownika dla floty szwedzkiej zaprojektowanego przez Włochów.
Dane taktyczno-techniczne (dane szacunkowe):
Wyporność: 9500t.; wymiary: 182m x 17,5m x 6,5m; prędkość: 33w.; uzbrojenie: 3 x 3 x 152mm, 6 wyrzutni torpedowych 533mm; pancerz: pb 70mm, pp 60mm.
Nazwa po przebudowanym pancerniku obrony wybrzeża
Schemat przedstawia hipotetyczny wygląd okrętu (wizja autora)
W Szwecji podczas prac nad nowymi projektami dla marynarki wojennej powstały również propozycje okrętów z poczwórnymi wieżami. Kaliber dział w takich wieżach ograniczono do 190mm. Wieże czterodziałowe miały prowadzić ogień pół-salwami, w ten sposób szybko uzyskując nakrycie celu i przejście na ogień ciągły. Dzięki temu miało nastąpić szybkie wyeliminowanie przeciwnika. Podobnie było z artylerią przeciwlotniczą. W tym wypadku zrezygnowano z dział kalibru 120mm, na rzecz mniejszego, 105mm, ale przez to bardziej szybkostrzelnego. Inną sprawą było zwiększenie zapasu amunicji na jednostkach przy mniejszym kalibrze dział.
Dane taktyczno-techniczne (projekt oryginalny):
Wyporność standardowa: 8000t.; wymiary: ok. 133m x 19,5m x 6,85m, prędkość maksymalna: 20-22w., uzbrojenie: 2 x 4 x 190mm, 2 x 4 x 105, 8 x 2 x 25mm.
Nazwa po pancerniku obrony wybrzeża
Oryginalny rysunek z Teknisk Tidskrift
Dane taktyczno-techniczne:
Wyporność standardowa: 8000t.; wymiary: ok. 160m x 19m x 5,7m (wg autora), prędkość maksymalna: 33w., uzbrojenie: 2 x 4 x 190mm, 2 x 4 x 105, 8 x 2 x 25mm. (po zmianach dokonanych przez autora)
Wizja autora
Krążownik/pancernik 1939/40
3x4x190mm
W Szwecji podczas prac nad okrętami uzbrojonymi w wieże poczwórne zastanawiano się również nad okrętem uzbrojonym w aż 12 dział kalibru 190mm. Krótko po tym zrezygnowano z takich rozwiązań. Poniższa wizja to wizja autora. Przedstawia połączenie kadłuba projektowanych pancerników z działami 283mm połączonego z koncepcją okrętu z wieżami czterodziałowymi o kalibrze 190mm.
Nazwa po pancerniku obrony wybrzeża
Dane taktyczno-techniczne (wg autora):
15400t., wymiary: 187m x 23,5m x 6,4m, prędkość maksymalna: 33w.,
Uzbrojenie: 3 x 4 x 190mm, 4 x 4 x 105mm, 5 x 1 x 57.
Wizja okrętu według autora
Okręty premium
Już po wybuchu II wojny światowej Szwedzi poszukiwali okrętu który mogliby kupić, ważny był czas. Jednostki miały wejść do służby szybko, żeby wzmocnić obronę kraju. W tym celu wysłano delegacje do krajów, które jeszcze nie uczestniczyły w wojnie – do Włoch i Stanów Zjednoczonych. Włosi zaoferowali do sprzedaży wprowadzone do służby w latach 1931-1932 szybkie krążowniki lekkie typu di Giussano, między innymi da Barbiano. Szwedom spodobała się wysoka prędkość jednostek. Włosi zaprojektowali typ di Giussano jako odpowiedź na wielkie fracuskie niszczyciele. Początkowo należały do klasy zwiadowców, później przeklasyfikowane na krążowniki lekkie. Okręty osiągały na próbach 42w. Ostatecznie Włochy przystąpiły do wojny i oferta została wycofana. Krążownik da Barbiano został zatopiony po otrzymaniu trzech torped od zespołu alianckich niszczycieli w 1941.
Nazwa po pancerniku obrony wybrzeża
Dane taktyczno-techniczne:
6570t., wymiary: 169,3m x 15,5m x 5,3m, prędkość maksymalna: 38w. (do 42w. na próbach),
Uzbrojenie: 4 x 2 x 152mm, 3 x 2 x 100mm, 4 x 2 x 37mm, 4 wyrzutnie torped 533mm.
Schemat di Giussano
Krążownik typu di Giussano
Szwedzi poza delegacją do Włoch wysłali również delegację do Stanów Zjednoczonych, Amerykanie zaproponowali krążowniki ciężkie typu Pensacola. Szwedom spodobała się oferta, okręty były szybkie, silnie uzbrojone, problemem okazał się brak możliwości operowania na płytkich wodach wokół szkierów, natomiast wielki zasięg okrętów nie był potrzebny na Bałtyku. W końcu samą ofert wycofali Amerykanie, przyczyniły się do tego głosy, że nie ma sensu sprzedawać stosunkowo nowych i silnie uzbrojonych okrętów. Okręty typu Pensacola były budowane jako okręty do zadań zwiadowczych, przeznaczonych do długich rejsów na Pacyfiku. Koncepcja krążownika ciężkiego, z działami 203mm, sworzona podczas traktatu waszyngtońskiego wymusiła uzbrojenie i ograniczyła wyporność jednostek. Przy typie Pensacola ciężar uzbrojenia, spowodował praktyczny zanik opancerzenia, natomiast szerokość wież wymusił umieszczenie uzbrojenia w nietypowym układzie. Jednostki zbudowano w latach 1926-1931. Podczas II wojny światowej okręty czynnie brały udział w działaniach morskich. Oba okręty po wojnie zostały wykorzystane do testów jądrowych, po testach zatopiono je u wybrzeży Stanów Zjednoczonych.
Nazwa po pancerniku obrony wybrzeża
Dane taktyczno-techniczne:
9100t., wymiary: 178m x 20m x 6m, prędkość maksymalna: 32,7w.,
Uzbrojenie: 2 x 2 x 203mm, 2 x 3 x 203mm, 4 x 1 x 127mm, 6 wyrzutni torped 533mm.
Pensacola w 1939
Pensacola w 1935
Projekt pancernika ze stoczni Ansaldo 1940
6x280
Poza projektami lekkiego krążownika Szwedzi zlecili stoczniom włoskim również zaprojektowanie pancernika. Stocznia Ansaldo miała opracować jednostkę uzbrojoną w 6 dział kalibru 254mm, które potem strona szwedzka zmieniła na 6 dział kalibru 283mm. Poza tym projekt miał być opracowany w dwóch wersjach, o dwóch różnych prędkościach. Jedna koncepcja przewidywała projekt okrętu wolnego o prędkości do około 22w. a druga szybkiego do 30w.
Dane taktyczno-techniczne (jednostka o prędkości 22w.):
Wyporność standardowa: 15645t., wymiary: 168(176,2)m x 26,6m x 6,5m, prędkość maksymalna: 22w., uzbrojenie: 3 x 2 x 283, 4 x 2 x 120, 5 x 1 x 57, 4 x 1 x 20. Pancerz burtowy 200mm, pancerz pokładu 50mm, pancerz artylerii głównej 200mm.
Nazwa po pancerniku obrony wybrzeża
Schemat przedstawia wersję okrętu z działami 283mm i prędkości 22w.
Powyższa praca nie jest zapowiedzią nowego drzewka ze strony WG, tylko autorską propozycją kształtu szwedzkiej linii krążowników.
Bibliografia:
https://naval-encyclopedia.com/
Jan Olofsson, Obrona na morzu. Studia o szwedzkiej polityce obrony morskiej w okresie międzywojennym i II wojnie światowej, Forum Navale, 1984, nr40, Axel Abrahamsons Tryckeri AB, Karlskrona 1984,
Adam Fleks, Od Svea do Drottning Victoria, Okręty Świata nr 5, Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry 2007,
Adam Fleks, Pancerniki szwedzkie w latach 1880-1914, Okręty Wojenne, 1993, nr2, Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry 1993.
Adam Fleks, Ostatnie szwedzkie krążowniki, Morza i Okręty, numer specjalny 5/2016, Zespół Badań i Analiz Militarnych Sp. z o.o., Warszawa 2016.
Per Insulander, Curt S Ohlsson, Pansarskepp Fran John Ericsson till Gustaf V, C B Marinlitteratur , Falkenberg 2001.
Pinar Wikander, Flottans fartygsanskaffningar och nykonstruktioner av fartyg, Teknisk Tidskrift nr38.
Bruce Taylor, The World of the Battleship, Seaforth Publishing, 2018,
Adam Fleks, Fylgia, czyli szwedzki biały łabędź, Morza i Okręty, 1/2015, Zespół Badań i Analiz Militarnych Sp. z o.
Adam Fleks, Krążownik Gotland, Okręty wojenne, nr 21, Wydawnictwo „Okręty Wojenne”, Tarnowskie Góry 1997.
Donat Klefortow, Lekkie krążowniki typu Tre Kronor, Okręty wojenne, nr 1/2022, Wydawnictwo „Okręty Wojenne”, Tarnowskie Góry 2021.
Zapraszam na funpage Druvika: https://www.facebook.com/DruvikYT
Komentarze
Ten wpis nie ma jeszcze komentarzy, bądź pierwszy i dodaj swój komentarz!