Proszę pamiętać, że wszystkie informacja na Blogu Deweloperów są wstępne, mogą ulec zmianie w trakcie testów, a także nie pojawić się w serwerze gry. Ostateczne informacje pojawią się na oficjalnym portalu gry.

Okręty nowej linii reprezentują takie kraje jak Turcja, Norwegia, Grecja, Jugosławia i Polska. Proszę pamiętać, że gałąź ta jest w trakcie rozwoju, zatem modele nie są ukończone, a założenia rozgrywki mogą się zmienić w czasie testowania, które planowane jest na pierwszą połowę 2023 roku.

W obecnym założeniu, nowe okręty są artyleryjskimi niszczycielami wyposażonymi w Wytwornice Dymu, a począwszy od tieru VIII w Radar. Ponadto wszystkie okręty gałęzi wyposażone są w Doładowanie silnika. Działa nowych europejskich niszczycieli mają dobre uszkodzenia na salwę,a od VII tieru płaską balistykę pocisków co pozwoli im na komfortową walkę na dużych odległościach.

Torpedy użyte na wszystkich okrętach tej gałęzi mają wysoką prędkość, ale małą liczbę torped w salwie. W przeciwieństwie do pierwszej gałęzi europejskich niszczycieli mają one wysokie uszkodzenia, ale niższy zasięg, a wyrzutnie można ustawić do standardowych zrzutów szerokich i wąskich.

Od VII tieru niszczyciele mają wysoką prędkość,a od VIII tieru pokaźną pulę PW. Jednak ich uzbrojenie przeciwlotnicze jest niezbyt silne, a kamuflaż przeciętny.

Europejski niszczyciel Muavenet, Tier V

Jeden z czterech niszczycieli zamówionych przez Turcję w Wielkiej Brytanii w 1939 roku, stępkę położono zgodnie z projektem brytyjskich niszczycieli typu I. Okręt został kupiony przez Royal Navy w momencie wybuchu II W.Ś. i przemianowany na HMS Inconstant. Niszczyciel przetrwał wojnę i w 1946 roku został przekazany tureckiej marynarce, gdzie służył pod oryginalną nazwą Muavenet do 1960 roku.

Europejski niszczyciel Stord, Tier VI

Brytyjski niszczyciel typu S, który wszedł do służby w 1943 roku i został przekazany Norweskiej Marynarce Wojennej na wygnaniu, pod banderą której walczył w czasie II W.Ś. jako część Royal Navy. Przetrwał wojnę, a po niej został formalnie zakupiony przez Norwegię, gdzie służył do 1959 roku.

Europejski niszczyciel Grom, Tier VII

Prowadzący okręt serii dwóch niszczycieli typu Grom, którego bliźniaczą jednostką była Błyskawica. Został zaprojektowany w Wielkiej Brytani i zbudowany na polskie zlecenie w brytyjskiej stoczni J. Samuel White & Co. Ltd. w latach 1935-1937. Grom brał udział w II W.Ś. uczestnicząc w kampanii norweskiej w pobliżu Narwiku. Został zatopiony 4 maja 1940 roku u wybrzeża Norwegii w wyniku ataku niemieckich samolotów bombowych.

Europejski niszczyciel Split, Tier VIII

Niszczyciel prowadzący Jugosłowiańskiej Marynarki Wojennej, którego stępkę położono w 1939 roku w brytyjskiej stoczni w Splicie. Projekt został stworzony przez francuską firmę bazując na niszczycielu typu Le Fantasque. W 1941 roku, po wejściu Jugosławii do II W.Ś. nieukończony okręt został przejęty przez Włochy. Prace nad niszczycielem zostały ukończone i wszedł on do służby 1958 roku, zgodnie ze zmodyfikowanymi planami przy pomocy USA i Wielkiej Brytanii. Okręt służył do 1980 roku. W grze przedstawiona jest wersja z 1941 roku.

Europejski niszczyciel Lambros Katsonis, Tier IX

Okręt jest na bardzo wczesnym etapie modelowania.

Podczas rozwoju projektów krążowników typu E w Wielkiej Brytanii brano pod uwagę różne opcje. Krążowniki te widziano jako kontynuację „zwiadu” - szybkich jednostek zwiadowczych, które mogły zwalczać wrogie niszczyciele. W końcu wybrano wersję z większą wypornością (7.500 ton), a mniejsza wersja (2700-3000 ton) pozostała niezrealizowana.

„Ukończyliśmy” tą lżejszą wersję, biorąc pod uwagę ulepszenia dostępna przed i po II W.Ś. Okręt został przeklasyfikowany jak lider niszczycieli, ponieważ lekkie krążowniki zwiadowcze o małej wyporności mogły być brane za niszczyciele, zwłaszcza według standardów drugowojennych. Wersja z modernizacją powojenną obejmuje znaczące zwiększenie siły ognia baterii AA przez amerykańskie armaty 76mm - instalowane oryginalnie na krążownikach typu Worcester, a także przez towarzyszące im systemy kierowania ogniem. Główna bateria obejmuje te same działa, co baterie dział dodatkowych na pancerniku Hood – sześć dział 140mm w pojedynczych stanowiskach.

Grecja Marynarka Wojenna mogła otrzymać taki okręt z przełomu lat 20 lub 30 ubiegłego wieku, ulepszony w czasie II W.Ś. i przekazany przez Wielką Brytanię po wojnie. W rzeczywistości Wielka Brytania przekazał około 10 niszczycieli eskortowych Grecji w ramach pomocy.

Okręt został nazwany na cześć Lambrosa Katsonisa – greckiego korsarza z drugiej połowy XVIII wieku – narodowego bohatera Grecji i bojownika o niepodległość. Nazwa ta jest tradycyjna w greckiej flocie. Istniały cztery okręty noszące tą nazwę – lekki krążownik zbudowany w Wielkiej Brytanii przed I W.Ś., a potem 3 okręty podwodne.

Europejski niszczyciel Gdańsk, Tier X

Niszczyciel Gdańsk opiera się na projekcie francuskiego Mogadora.

Historycznie francuskie stocznie zbudowały dwa niszczyciele typu Burza dla Polskiej Marynarki Wojennej w latach 1927-1932 i rywalizowały o kontrakt na zbudowanie nowych niszczycieli dla Polski w połowie lat 30 ubiegłego wieku. Ostatecznie przegrały z Wielką Brytanią, które zbudowały Groma i Błyskawicę. Okręt ten mógłby zostać zbudowany we Francji na polskie zlecenie i zostać ukończony z oryginalnym uzbrojeniem około 1939-1940 roku. Po klęsce Francji okręt mógłby zostać wysłany do Wielkiej Brytanii, gdzie pozostałby nieukończony do końca II W.Ś., a po wojnie przekazany Polsce. Tu mógłby zostać ukończony w połowie lat 50 i zmodernizowany o sowieckie torpedy, uzbrojenie ZOP i przeciwlotnicze. Historycznie Wielka Brytania w 1947 roku zwróciła niszczyciel Błyskawica Polskiej Republice Ludowej, który w latach 1949-1950 został naprawiony i przezbrojony w sowieckie uzbrojenie.

Nazwy okrętów pochodzące od miast były tradycyjne w Marynarce Wojennej PRL. Największy polski okręt nosił nazwę Warszawa. Trzon sił uderzeniowej MW – 13 okrętów rakietowych projektu 205 – nazwano po nadmorskich miastach, w tym Gdańsku. Ponieważ Gdańsk jest największym miastem portowym Polski, jednym z głównych miast kraju, a także historycznym symbolem walki o dostęp do morza, zdecydowaliśmy nadać tej jednostce nazwę na jego cześć.