Proszę pamiętać, że wszystkie informacja na Blogu Deweloperów są wstępne, mogą ulec zmianie w trakcie testów, a także nie pojawić się w serwerze gry. Ostateczne informacje pojawią się na oficjalnym portalu gry.

Wszystkie statystyki dotyczą okrętu bez dowódcy i ulepszeń, ale z najlepszymi modułami. Parametry mogą się zmienić w czasie testów.

Brytyjski super pancernik Devastation

„Maksymalny” pancernik ucieleśniający wszystkie pomysły brytyjskiej szkoły budownictwa okrętowego z lat 40 ubiegłego wieku, w postaci pancernika nieograniczonego Traktatem Waszyngtońskim. Ogólny układ okrętu bliski jest temu z pancernika Vanguard, a jednostka napędowa podobna jest do tej z lotniskowców typu Eagle.

Devastation kontynuuje linię Conquerora. Okręt uzbrojony jest w szesnaście 419mm dział w czterech wieżach z dobrym zasięgiem, ale długim czasem ładowania. Z powodu duże ilości dział okręt posiada dużą masę salwy. Pociski OB zadają duże uszkodzenia, mają dobrą penetrację i wysoką szansę na wywołanie pożaru. Pociski PP mają słabą moc przebijającą.

Devastation wyposażony jest w Wyspecjalizowaną Grupę Naprawczą, która pozwala na odzyskanie dużej puli PW, a także posiada dobry współczynnik kamuflażu. Jednocześnie okręt nie ma dużej ilości PW w porównaniu z innymi pancernikami oraz średni pancerz.

Punkty wytrzymałości – 99800. Opancerzenie - 32 mm.

Ochrona przeciwtorpedowa - 28 %.

Bateria główna - 4x4 419 mm. Zasięg ognia - 24.5 km.

Maksymalne uszkodzenia pociskiem OB – 7200. Penetracja pocisku OB - 105 mm. Szansa wywołania pożaru – 48%. Prędkość wylotowa pocisku OB - 792 m/s. Maksymalne uszkodzenia pociskiem PP - 13000. Prędkość wylotowa pocisku PP - 747 m/s.

Czas przeładowania - 35.0 s. Czas obrotu o 180° - 30.0 s. Maksymalny rozrzut - 305 m. Sigma – 1.80.

Nalot ZOP:

Czas przeładowania - 30.0 s. Dostępne naloty - 2. Ilość samolotów w nalocie - 1. Maksymalny zasięg - 11.0 km. Ilość bomb w ładunku - 2. maksymalne uszkodzenia bombą - 4900.0.

Uzbrojenie dodatkowe:

8x2 133.0 mm, zasięg - 7.3 km.

Maksymalne uszkodzenia pociskiem OB – 1900. Szansa wywołania pożaru – 8%. Prędkość wylotowa pocisku OB - 792 m/s

Obrona plot.: 10x1 40.0 mm., 11x2 76.2 mm., 8x2 133.0 mm.

Obrona plot. średniego zasięgu: ciągłe uszkodzenia na sekundę - 823, prawdopodobieństwo trafienia - 75 %, strefa działania - 4.0 km;

Obrona plot. dalekiego zasięgu: ciągłe uszkodzenia na sekundę - 74, prawdopodobieństwo trafienia - 75 %, strefa działania - 6.0 km;

ilość eksplozji w salwie - 4, uszkodzenia od eksplozji - 1610, strefa działania 3.5 - 6.0 km.

Maksymalna prędkość - 30.5 węzłów Promień skrętu - 1020 m. Czas przestawiania steru – 18.9 s. Wykrywalność z powierzchni – 15.3 km. Wykrywalność z powietrza – 13.7 km. Wykrywalność po wystrzale z dymu – 15.6 km.

Dostępny sprzęt eksploatacyjny:

1 slot - Grupa naprawczo – ratunkowa

2 slot – Wyspecjalizowana grupa naprawcza (Czas działania 20 s; PW na sekundę 1996.0; Czas przeładowania 80 s; Ładunki 3)

Nazwy pancerników i krążowników liniowych Royal Navy w czasie II W.Ś. można podzielić na trzy główne grupy, od których jest tylko kilka wyjątków. Pierwszą jest nazywanie na cześć brytyjskich admirałów ery żagli: Hood, Barham, Nelson, Rodney, Anson, Howe. Drugą jest nazywanie na część brytyjskiej rodziny królewskiej: Queen Elizabeth, King George V, Prince of Wales, Duke of York, a także symboli królewskich: Royal Sovereign i Royal Oak. Trzecią jest nazywanie związane z czynnościami i cechami, itp.: Valiant, Warspite, Revenge, Resolution, Renown, Repulse.

To ostatnie nazewnictwo ma długą historię, sięgającą wieków i będącą od dawna w Royal Navy. Zatem zdecydowaliśmy się pozostać z tą tradycją w przypadku nowego brytyjskiego pancernika: od początku XIX wieku były cztery pancerniki o tej nazwie, pierwsze dwa z nich pływały pod żaglami i uzbrojone były w liczne działa. Ostatnim był pancernik z lat 1873 -1909, co zapoczątkowało erę nowoczesnych pancerników.

Sowiecki super krążownik Nowosybirsk

W połowie lat 30 ubiegłego wieku ZSSR rozpoczął wstępne projekty dużych okrętów artyleryjskich. W latach 1934-1935 rozpoczęto kilka projektów „dużych krążowników” uzbrojonych w działa 240mm i 250mm. W lutym 1936 roku Departament Budownictwa okrętowego Dyrekcji Sił Morskich Armii Czerwonej sformułował pierwsze taktyczne i techniczne założenia dla pancerników i krążowników projektu. Inżynierowie zajęli się projektem ciężkiego krążownika, tworząc cztery wersje wstępnego projektu, z działami w kalibrze wahającym się od 254 do 305mm. Ostatecznie projekt krążownika zaowocował "pancernikiem typu B" z projektów 25 i 64, a do pomysłu budowy ciężkiego krążownika powrócono pod koniec lat trzydziestych, przy projekcie 69. W przypadku ciężkiego krążownika budowanego w drugiej połowie lat 30. jego ukończenie przed II wojną światową byłoby mało prawdopodobne; bardziej prawdopodobne jest ukończenie okrętu w latach 60 jako eskortowca konwojów, wsparcia operacji desantowych i okręt flagowy eskadry śródziemnomorskiej.

W drzewku Nowosybirsk występuje po Petropawłowsku. Uzbrojony jest w dziewięć dział kalibru 254mm umieszczonych w trzech wieżach. Działa charakteryzują się dobrym zasięgiem, płaską balistyką, wysoką celnością na niewielkich dystansach. Jednak wraz z odległością zmniejsza się też celność. Pociski PP mają zmniejszone kąty rykoszetowania i dobrą penetrację pancerza, a pociski OB zadają niewielkie uszkodzenia. Okręt nie posiada uzbrojenia torpedowego.

Nowosybirsk ma dużą pulę PW i wysoki poziom ochrony przeciw pociskom OB, ale niewielką manewrowość i wysoką wykrywalność. Na wyposażenie okrętu składają się: Radar z dużym zasięgiem, ale o krótkim czasie działania, Grupa naprawcza, Sonda hydroakustyczna lub Obrona plot. na jednym slocie.

Punkty wytrzymałości – 65800. Opancerzenie - 25 mm. Czas trwania pożaru: 30 s.

Ochrona przeciwtorpedowa - 25 %.

Bateria główna - 3x3 254 mm. Zasięg ognia - 19.0 km.

Maksymalne uszkodzenia pociskiem OB – 3550. Penetracja pocisku OB - 42 mm. Szansa wywołania pożaru – 16%. Prędkość wylotowa pocisku OB - 900 m/s. Maksymalne uszkodzenia pociskiem PP - 6900. Prędkość wylotowa pocisku PP - 900 m/s. Czas przeładowania - 14.0 s. Czas obrotu o 180° - 32.7 s. Maksymalny rozrzut - 196 m. Sigma – 2.05.

Nalot ZOP:

Czas przeładowania - 30.0 s. Dostępne naloty - 2. Ilość samolotów w nalocie - 1. Maksymalny zasięg - 8.0 km. Ilość bomb w ładunku - 2. maksymalne uszkodzenia bombą - 4900.0.

Uzbrojenie dodatkowe:

6x2 152.0 mm, zasięg - 7.3 km.

Maksymalne uszkodzenia pociskiem OB – 2200. Szansa wywołania pożaru – 12%. Prędkość wylotowa pocisku OB - 950 m/s

Obrona plot.: 7x2 57.0 mm., 6x2 152.0 mm.

Obrona plot. średniego zasięgu: ciągłe uszkodzenia na sekundę - 452, prawdopodobieństwo trafienia - 90 %, strefa działania - 4.0 km;

Obrona plot. dalekiego zasięgu: ciągłe uszkodzenia na sekundę - 81, prawdopodobieństwo trafienia - 90 %, strefa działania - 5.8 km;

ilość eksplozji w salwie - 4, uszkodzenia od eksplozji - 1750, strefa działania 3.5 - 5.8 km.

Maksymalna prędkość - 34.5 węzłów Promień skrętu - 1090 m. Czas przestawiania steru – 13.2 s. Wykrywalność z powierzchni – 16.6 km. Wykrywalność z powietrza – 9.9 km. Wykrywalność po wystrzale z dymu – 12.5 km.

Dostępny sprzęt eksploatacyjny:

1 slot - Grupa naprawczo – ratunkowa

2 slot - Sonda hydroakustyczna / Obrona plot.

3 slot - Radar (Czas działania 15 s; Wykrywalnie okrętów 12.0 km; Czas przeładowania 120 s; Ładunki 3)

4 slot - Grupa naprawcza (Czas działania 28 s; PW na sekundę 329.0; Czas przeładowania 80 s; Ładunki 3)

Nazywanie sowiecki okrętów na część sowieckich miast jest ogólnie znane: Sewastopol, Leningrad, Taszkient, Murmańsk itd. Jeśli się rzuci okiem na mapę to wszystkie te miasta są stolicami sowieckich republik lub dużymi miastami nadmorskimi. Kilka wyjątków można znaleźć w późniejszych okresach. W serii dużych okrętów przeciw podwodnych Projektu 1155 (typ Udałoj), prace nad Chabarowskiem rozpoczęły się w 1982 roku, a nad Simferopolem dwa lata później. Będąc jeszcze na pochylni ten pierwszy zmienił nazwę na „Admirał Lewczenko” odpowiadając serii admirałów i marszałków, a drugi od 1995 nosi nazwę Seweromorsk.

Taka zasada nazewnictwa jest zrozumiała, są to stolice dużych formacji administracyjno-terytorialnych, na brzegu morza. Zatem logiczne byłoby przejście do miast - centrów rozległych regionów w centrum kraju. Tym właśnie kierowaliśmy się przy wyborze nazwy krążownika, który wszedłby do służby w połowie lat 60. XX wieku - Nowosybirsk, stolica rozległego regionu syberyjskiego, wówczas kluczowego regionu i trzeciego pod względem liczby ludności miasta w Rosji.