HMS Agincourt

Wyścig zbrojeń zapoczątkowany w pierwszej dekadzie XX wieku niemieckimi ustawami morskimi nie ograniczył się tylko do mocarstw europejskich. Choć kontynent południowo-amerykański znajdował się na uboczu zmagań potęg (do czego znacząco przyczyniła się amerykańska Doktryna Monroe'a) to nie pozbawiony był lokalnej rywalizacji państw, zwłaszcza że ogromna większość z nich była państwami morskimi.

Brazylia- największe państwo Ameryki Południowej zamówiła w 1906 roku w stoczniach angielskich budowę dwóch pancerników które nazwano typem Minas Geraes (były to "Minas Geraes" i "São Paulo").

W odpowiedzi Argentyna- stary kontynentalny rywal, zamówiła w 1909 roku w USA budowę dwóch jednostek nazwanych typem Rivadavia ("Rivadavia" i "Moreno").

Jednocześnie Chile złożyło zamówienie na budowę dwóch własnych drednotów w Wielkiej Brytanii (typ Almirante Latorre składający się z "Almirante Latorre" i "Almirante Cochrane").

Ponieważ okręty brazylijskie ustępowały potencjałem rywalom, rząd tego kraju zmówił budowę trzeciego, większego drednota.

Stępkę pod "Rio de Janeiro" położono 14.09.1911 roku w stoczni Armstronga w Newcastle upon Tyne.

Była to jednostka niezwykła- jako jedyna w historii konstrukcji drednotów została wyposażona w 7 wież artylerii głównej (w układzie 2 działowym) co dawało imponującą salwę burtową 14 dział kal 305 mm (Mark XIII).

Wymiary okrętu:

długość 204,7 m

szerokość 27,1 m

zanurzenie 8,2 m

wyporność 27 500 t

Uzbrojenie dodatkowe składało się z dwudziestu dział 152 mm umieszczonych w kazamatach.

Okręt uzbrojony był też w 3 podwodne wyrzutnie torpedowe (533 mm)- po jednej na burtach i pojedynczej- rufowej.

4 turbiny parowe Parsonsa pozwalały osiągnąć prędkość maksymalną 22 w.

Jeszcze w trakcie budowy brak pieniędzy zmusił rząd brazylijski do rezygnacji z projektu. Okręt został zakupiony przez Imperium Osmańskie które zbroiło się właśnie po klęskach poniesionych w dwóch następujących po sobie Wojnach Bałkańskich.

Nazwany teraz "Sultan Osman I" został zwodowany 22.01.1913 roku. Prace wyposażeniowe przeciągnęły się jednak aż do sierpnia 1914 roku, kiedy zabójstwo arcyksięcia Franciszka Ferdynanda Habsburga uruchomiło system krzyżujących się europejskich sojuszy i doprowadziło do wybuchu powszechnej wojny.

Pierwszy Lord Admiralicji- Winston Churchill wstrzymał więc przekazanie jednostki do czasu aż stanowisko Osmanów wobec wojny stanie się jasne. Po tym jak Turcja opowiedziała się po stronie Państw Centralnych pancernik został skonfiskowany.

Wcielony następnie do służby Royal Navy jako HMS "Agincourt".

Działa tej jednostki pomimo podobieństwa kalibru różniły się od innych stosowanych na angielskich pancernikach. Działa Armstronga "Type W" znajdowały się na okrętach budowanych dla marynarki wojennej Japonii (typ Katori, typ Ibuki, typ Tsukuba, typ Satsuma, typ Kawachi również na pancerniku "Mikasa") oraz na brazylijskim typie Minas Geraes. Działa te odznaczały się prostotą obsługi.

Plan wieży artylerii głównej kal 305 mm HMS "Agincourt"

"Agincourt" został zmodyfikowany w latach Wielkiej Wojny (zlikwidowano jeden z masztów). Okręt wziął udział w Bitwie Jutlandzkiej (31.05-1.06.1916 r) gdzie miał okazję strzelać swą imponującą salwą burtową. Ze starcia wyszedł bez uszkodzeń, unikając manewrem torped przeciwnika.

Okręt w latach swej brytyjskiej służby doczekał się przydomku "pałac dżina".

W 1919 roku został przeniesiony do rezerwy, a po wejściu w życie Traktatu Waszyngtońskiego sprzedany na złom w 1922 roku.

Brazylijski (Marinha do Brasil) "São Paulo" należący do typu Minas Geraes

Należący do Argentyny "Rivadavia". To że zbudowany został w USA łatwo można poznać po charakterystycznym dla US Navy maszcie klatkowym.

"Almirante Latorre". Zbudowany dla Armada de Chile pancernik został odkupiony przez Royal Navy i w latach I Wojny Światowej służył jako HMS "Canada". Do marynarki Chile trafił ostatecznie w 1921 roku.

"Sultan Osman I" podczas prac wykończeniowych