HMS London

Krążowniki typu County były pierwszymi jednostkami zaprojektowanymi, zamówionymi i zbudowanymi w ramach przyjętego w 1922 Traktatu Waszyngtońskiego który limitował światowy wyścig zbrojeń morskich. Zgodnie z jego postanowieniami limit górny wyporności krążowników ustalony został na 10 000 ton a kaliber dział na 203 mm (stąd stosowane określenie "krążownik waszyngtoński").

Typ County miał zastąpić starszą generację krążowników Royal Navy, Admiralicja postawiła też wytyczne dla okrętów o dalekim zasięgu (ochrona szlaków żeglugowych do kolonii), dobrej dzielności morskiej i przyzwoitej prędkości średniej. W rezultacie powstały stosunkowo długie jednostki, a powyższe cele osiągnięto przede wszystkim poprzez rezygnację z opancerzenia.

Pierwsza seria jednostek (podtyp Kent) składała się z 7 okrętów które weszły do służby w 1928 roku.

Rozwinięciem był podtyp London (4 jednostki) na którym przeprojektowano częściowo nadbudówki, wydłużono kadłub, oraz zwężono szerokość jednostek, uzyskując lepsze parametry prędkości operacyjnej. Kolejne usprawnienia zastosowano w podtypie Norfolk (2 okręty). Z powodu Wielkiego Kryzysu liczbę zamówień ograniczono po 1929 roku. Uwagę zwracała charakterystyczna, nieco toporna sylwetka tej klasy (3 wąskie kominy), oraz wysoka burta.

Dane techniczne HMS London:

Długość 193 m,

Szerokość 20,8 m,

Wyporność 10 575-11,015 t (w kolejnych modernizacjach wzrastała)

Uzbrojenie 8x203 mm, 8x 102 pl, 8x20 pl.

Okręt wszedł do służby w 1929 roku, a w latach 30-tych zamontowano na pokładzie katapultę lotniczą.

"London" był pierwszą jednostką (jak się później okazało jedyną) typu County która przeszła gruntowną modernizację w latach 1938-1941 która całkowicie zmieniła sylwetkę okrętu, wzmocniła obronę przeciwlotniczą. Jednak dodatkowe uzbrojenie prowadziło do przeciążeń konstrukcji, czego efektem były pęknięcia pojawiające się na nadbudówce, następnie również w strukturze kadłuba. Problemy techniczne znacząco wydłużyły prace stoczniowe- znacznie zwiększając koszty usprawnień. Te trudności, jak i wybuch wojny uniemożliwiły przebudowę pozostałych jednostek.

"London" operował w czasie II Wojny Światowej zarówno w osłonie konwojów arktycznych jak i na wodach Oceanu Indyjskiego.

Po wojnie okręt przydzielono do eskadry dalekowschodniej w tzw "China Station" w Singapurze. O jednostce zrobiło się głośno w 1949 roku podczas tzw "Incydentu Amethyst".

W końcowej fazie Chińskiej Wojny Domowej, gdy siły Kuomintangu znalazły się w odwrocie, brytyjski slup HMS "Amethist" ruszył w dół rzeki Jangcy z Szanghaju do Nankinu by osłaniać personel ambasady brytyjskiej przed ofensywą sił komunistycznych. Jednostka znalazła się w potrzasku- ostrzeliwana z brzegów rzeki przez siły komunistyczne

i "London" pospieszył jej z pomocą. Dowódca okrętu nie mając należytego rozeznania w sytuacji nakazał wyraźne oznaczenie jednostki sądząc że odziały komunistyczne nie odważą się otworzyć ognia do brytyjskiego okrętu. Tymczasem "London" stał się celem dla chińskiej artylerii. W czasie wymiany ognia okręt wstrzelił kilkaset pocisków, jednak uszkodzone i wyłączone z walki zostały 3 z 4 wież artylerii głównej, zginęło 15 członków załogi a 13 zostało ciężko rannych. "London" musiał wycofać się w celu przeprowadzenia napraw. Okręt witano później owacyjnie po powrocie do Wielkiej Brytanii.

Planowano następnie kolejny remont jednak zły stan techniczny turbin (nie modernizowanych od początku służby) przesądził o wycofaniu i złomowaniu jednostki w 1950 roku.

Omówienie okrętu przez Szparagusa https://youtu.be/SLTdKdqJV4Y

HMS "London" w pierwotnej konfiguracji

Komentarze

Ten wpis nie ma jeszcze komentarzy, bądź pierwszy i dodaj swój komentarz!