Krążownik New Orleans historia operacyjna

Budowa krążownika rozpoczęła się 14 marca 1931, wodowanie nastąpiło 14 marca 1931, a wejście do służby z kolei 15 lutego 1934. Okręt budowany był przez stocznię New York Navy Yard.

Wodowanie New Orleans

Po przyjęciu do służby okręt popłynął w rejs do Europy (przełom maja i czerwca 1934). Odwiedził szereg portów w Wielkiej Brytanii i Skandynawii po czym popłynął do Panamy. Tam eskortował krążownik Houston, który przewoził prezydenta Roosvelta na Hawaje. Przebywając na Pacyfiku uczestniczył w manewrach floty "Fleet Problem XVI". Były to największe ćwiczenia jakie zostały przeprowadzone w okresie międzywojennym (uczestniczyło w nich 321 okrętów i statków). Odbyły się w 1935.

New Orleans na wodach brytyjskich czerwiec 1934

Aż do rozpoczęcia wojny uczestniczył w ćwiczeniach i manewrach floty na Atlantyku i Pacyfiku. W 1939 przebazowano go na Hawaje.

Krążownik New Orleans w Sztokholmie (w środku), z lewej i prawej pancerniki obrony wybrzeża Gustav V i Sverige, maj 1934

II wojna światowa

Podczas ataku na Pearl Harbor okręt był dokowany, jego siłownia była w remoncie. Prąd był podawany z lądu. Wystarczało go jednak tylko do obsługi urządzeń wykorzystywanych w trakcie remontu, oraz niezbędnych do funkcjonowania załogi na okręcie. Marynarze w początkowej fazie ataku zaczęli strzelać do japońskich samolotów z broni ręcznej, z karabinów a nawet pistoletów. Ostatecznie po zerwaniu zamków do podręcznych skrzynek amunicyjnych zaczęli ręcznie dostarczać pociski do dział 127mm. Również naprowadzanie na cel odbywało się ręcznie. Podręczny zapas amunicji szybko się skończył. Brak zasilania uniemożliwił uruchomienie podajników amunicyjnych. Marynarze poradzili sobie z tym problemem tworząc żywy łańcuch podający 24-ro kilogramowe pociski z ręki do ręki, a w miejscach mniej dostępnych wykorzystując do wciągania pocisków liny. W trakcie ataku New Orleans odniósł tylko lekkie obrażenia od bomby odłamkowo-burzącej wybuchającej w pobliżu. Mimo, że krążownik nie był do końca sprawny, to skierowano go do transportu wojska i zaopatrzenia na atole Palmyra i Johnston (remontu w tym czasie nie ukończono, na okręcie pracowały tylko trzy turbiny z czterech).

New Orleans w Espiritu Santo, listopad 1942

Okręt w końcu skierowano do San Francisco, gdzie układ napędowy ostatecznie naprawiono. W 1942 krążownik eskortował transport wojsk do Australii. Po zakończeniu tej misji został dołączony do sił TF11. W zespole tym brał udział w Bitwie na Morzu Koralowym. Po uszkodzeniu lotniskowca Lexington uczestniczył w ratowaniu jego załogi (Lexington zatonął), podjął na swój pokład 580 marynarzy. Wrócił do Pearl Harbor skąd popłynął w eskorcie lotniskowca Enterprise pod Midway, gdzie uczestniczył w bitwie. Po tej misji okręt wrócił do Pearl Harbor i po uzupełnieniu zapasów popłynął z lotniskowcem Saratoga w kierunku Wysp Salomona. Tam uczestniczył w walkach o Guadalcanal. Gdy Saratoga została storpedowana eskortował ją do Pearl Harbor. Po naprawie Saratogi krążownik osłaniał jej powrót na wody południowego Pacyfiku, w rejon Wysp Salomona.

Storpedowany lotniskowiec Saratoga

30 listopada 1942 doszło do bitwy pod Tassfaronga. Zespół amerykański liczący 5 krążowników i 6 niszczycieli trafił na japoński zespół 8 niszczycieli prowadzących tzw. Tokyo Express (tak Amerykanie nazywali japońskie misje szybkich jednostek dostarczających zaopatrzenie i posiłki na Guadalcanal). Japończycy, dobrze wyszkoleni w walce nocnej, mimo posiadania przez Amerykanów przewagi liczebnej i technicznej (radar), zdołali zadać im poważne straty. Niszczyciele japońskie wystrzeliły torpedy kalibru 610mm (tzw „długie lance”). Efekt był porażający. Zatopiony został jeden ciężki krążownik, a trzy pozostałe zostały uszkodzone. Mimo osiągniętego sukcesu taktycznego Japończykom nie udało się dostarczyć posiłków i zapasów na Guadalcanal.

Okręt z oderwanym dziobem wraca do Tulagi

Zakamuflowany New Orleans w Tulagi

Zdjęcie grodzi przed wieżą nr 2

Wśród uszkodzonych jednostek znalazł się New Orleans. Eksplozja torpedy i magazynów amunicyjnych urwała cały dziób, aż do drugiej wieży artylerii głównej (prawie 45m długości okrętu). Zginęło 182 (178 w innych źródłach) członków załogi. Dzięki poświęceniu trzech członków załogi, którzy pozostali na stanowiskach do końca, okręt pozostał na powierzchni (dwóch z nich zostało upamiętnionych w nazwach niszczycieli: Hayter i Haines). Urwana sekcja dziobowa zdążyła przed zatonięciem uszkodzić kadłub i śrubę. Mimo to okręt nie zatonął. Osiągając 2w. prędkości dopłynął do Tulagi, tam został zamaskowany, a następnie płynąc rufą (nadwyrężona gródź dziobowa mogła nie wytrzymać napierającej na nią wody) wyruszył do Australii, gdzie wymieniono uszkodzoną śrubę i zamontowano tymczasowy dziób. W końcu krążownik skierowano do USA, gdzie trafił 7 marca 1943.

Okręt z dziobem zastępczym w drodze do Stanów Zjednoczonych

Już w Stanach Zjednoczonych, dobrze widoczny dziób tymczasowy

Przygotowania do montażu nowego dziobu

Ćwiczenia po remoncie i modernizacji, lipiec 1943

Remont odbył się w stoczni Puget Sound Navy Yard. Tam zamontowano nowy dziób, wieżę dziobową natomiast przeniesiono z również uszkodzonego krążownika ciężkiego Minneapolis. Właśnie podczas tego remontu na okręcie zainstalowano nowe urządzenia elektroniczne w postaci radarów do poszukiwania samolotów i okrętów, zmieniono kształt mostka i nadbudówek, oraz zwiększono ilość artylerii przeciwlotniczej. Również siłownia okrętu uległa modernizacji.

Po powrocie do służby w sierpniu 1943 okręt przeszedł do Pearl Harbor. Pod koniec roku uczestniczył w ostrzale atolu Wake i Wysp Gilberta. Podczas osłony lotniskowców, został storpedowany jeden z nich, Lexington (drugi okręt o tej nazwie). New Orleans eskortował go do Pearl Harbor.

Inwazja na Saipan, New Orleans prowadzi ostrzał wyspy, w tle krążownik lekki St. Louis, 14-15 czerwca 1944

W 1944 okręt ostrzeliwał pozycje Japończyków na zajętych wyspach, po czym eskortuje grupę lotniskowców atakujących bazy japońskie. Uczestniczy również w pościgu za japońskimi okrętami uciekającymi z zaatakowanego atolu Truk (zespół pościgowy zatapia między innymi niszczyciel Maikaze i szkolny krążownik lekki Katori). Po tej akcji kontynuje eskortę lotniskowców. W kwietniu uszkodzony samolot jednego z nich uderza w maszt krążownika. Mimo śmierci jednego z marynarzy i poważnych obrażeń drugiego na okręcie nie ma większych uszkodzeń i nie przerywa on działań. Służba nadal przebiega na eskorcie lotniskowców i ostrzale pozycji wroga na wyspach. Podczas bitwy w zatoce Leyte krążownik ze swoim zespołem został oddelegowany do zniszczenia lekkiego lotniskowca Chiyoda oraz niszczyciela. W 1945 ponownie eskortował lotniskowce i brał udział w ostrzale pozycji japońskich na Okinawie. Podczas kapitulacji Japonii New Orleans przebywał na Filipinach. Był w trakcie remontu i uzupełnienia zapasów. Powojenna służba krążownika to internowanie japońskich jednostek w Cingtao i repatriacja jeńców alianckich. Na początku 1946 okręt ostatecznie wrócił do Stanów Zjednoczonych. 10 lutego 1947 został wycofany z czynnej służby i przekazany do rezerwy. Ostatecznie skreślony ze stanu floty w 1959 i sprzedany na złom.