do cz II

https://warshipy.pl/post/lotniskowce-cesarskiej-marynarki-wojennej-japonii-cz-ii

b) lekkie lotniskowce

Jednocześnie nad typem lotniskowców floty dalszemu rozwinięciu uległa idea lotniskowców lekkich jak i pojawienie się początków lotniskowców eskortowych. Zgodnie z pierwotnymi założeniami planowano wykorzystanie dwóch jednostek pomocniczych( Takasaki, Tsurugizaki).

Nad Japonią niebyły już żadne ograniczenia tonażu, jedynym problemem była moc przerobowa stoczni. Z tym że jak pisałem okręty te były tak specjalnie skonstruowany by ich przebudowa na lotniskowce nie sprawiała problemu. Takasaki posłużył jako podstawa pod nową jednostkę Zuihō(Szczęśliwy Feniks). Jego bliźniak Shōhō(Pomyślny Feniks) ukończono nieco w ponad rok co jak by nie patrzeć jest okresem bardzo krótkim, szczególnie że jego przebudowa była zdecydowanie trudniejsza(Zuihō był budowany od kadłuba, Shōhō trzeba było całkowicie przebudować z okrętu ukończonego). Obie jednostki wcielono do służby odpowiednio w grudniu 1940(Zuihō) i listopad 1941 roku(Shōhō). Japończycy w ramach doraźnego planu wzmocnienia floty planowali przebudowę dodatkowo trzech dużych statków pasażerskich po ok. 19000 ton każdy. z nich przed wybuchem działań na Pacyfiku ukończono tylko Taiyō(Większy Sokół), który wszedł do służby we wrześniu 1941 roku. Parametry tych trzech lotniskowców wprowadzonych do służby jeszcze przed 7.12.1941 roku przedstawiały się następująco:

                                    Zuihō/Shōhō                      Taiyō

wyporność:                         14200                       19100

długość/szerokość:         201/18,2 m.            180/22,5 m.

prędkość:                                 28 w.                      21 w.

samoloty:                                 30                          27

Artyleria                           8x127 mm               6x120 mm

                                             8x25 mm                8x25 mm

Z racji swojego zastosowania Taiyō jest czasami uważany za jednostkę eskortową, patrząc na ilość samolotów względem tonażu jest to prawidłowe określenie.

lekki lotniskowiec Taiyō

5) Stan floty lotniskowców w przededniu 7.12.1941

Na mocy rozkazów w dniu 10.04.1941 roku sformowano 1 Flotę Powietrzną w skład której weszła całość japońskiego lotnictwa pokładowego. Główną siłą uderzeniową były 1(Akagi, Kaga) i 2 Dywizjon Lotniskowców(Sōryū, Hiryū). Te dwa zespoły utworzyły tzw. ,,Kido Buta``, w wolnym tłumaczeniu ,,Siły Uderzeniowe``. W październiku dołączono do nich 5 Dywizjon Lotniskowców(Shōkaku, Zuikaku). Pozostałe dwa dywizjony 3(Zuihō, Hōshō) i 4(Ryūjō, Taiyō) pozostawały w rezerwie, i były przydzielane na zmianę do głównego trzonu Kido Butai. Głównym dowódcą został mianowany vice admirał Nagumo, zaś szefem sztabu kontradmirał Kusaka.

Siły lotnicze na 3 głównych dywizjonach składały się z:

144 bombowo torpedowych maszyn Nakajima B5N2 ,,Kate``

135 bombowców nurkujących Aichi D3A1 ,,Val``

108 maszyn myśliwskich Mitsubishi A6M2 ,,Reisen``

A). Samoloty pokładowe Cesarskiej Marynarki Wojennej

Nakajima B5N – Podstawowy japoński samolot bombowo-torpedowy okresu II wojny światowej. Alianci nadali mu nazwę kodową Kate. Zamówienie na nowoczesną maszynę bombowo-torpedową zostało złożnę w 1935 roku, samoloty te miały zastąpić dwupłatowe samoloty Kugisho B3Y. Projekt otrzymał nazwę kodową Typ K. Prototyp nowej maszyny, oblatany został w styczniu 1937 roku, nosił skrócone oznaczenie B5N1. Początkowo zamontowano na nim hydraulicznie składane końcówki skrzydeł. System sprawiał jednak problemy co spowodowało zastąpienie go mechanizmem ręcznym. Wersję B5N2 Model 12 z nowym silnikiem Nakajima Sakae o mniejszej średnicy i większej mocy zaakceptowano w grudniu 1939. Trafiły one do produkcji w lutym 1940 roku. Na uzbrojenie samolotu wchodził standardowo pojedynczy karabin maszynowy wz. 97 w tylnim stanowisku strzelca, ale zdarzało się ze maszyny dozbrajano w dwa dodatkowe karabiny w skrzydłach. Samolot mógł przenosić ładunki do 800 kg w postaci bomb lub torpeda wz. 91. Maksymalna prędkość wynosiła 380 km/h.

Aichi D3A1 - podstawowy dwumiejscowy japoński pokładowy bombowiec nurkujący z okresu drugiej wojny światowej, konstrukcja wzorowano na niemieckim HE-70. Pierwszy lot prototypu już pod nazwą D3A1, odbył w styczniu 1938 roku. Samoloty seryjne D3A1 Model 11 produkowane były od grudnia 1939 roku. W zamyśle nowa maszyna miała zastąpić dwupłatowe Aichi D1A. Samolot charakteryzował się świetną zwrotnością, o prędkością maks. około 430km/h. Na jego uzbrojenie wchodziły trzy karabiny maszynowe, z czego jeden na tylnym stanowisku strzelca, a dwa zabudowane nad silnikiem. Maksymalny udźwig bomb sięgał 400 kg, ale zazwyczaj były to dwie bomby 60 kg. i jedna o wadze 250 kg. Nazwa kodowa aliantów Val.

Mitsubishi A6M2 - Samolot został opracowany przez inż. Jirō Horikoshi w 1940. Projekt maszyny powstała jako odpowiedź na zamówienie marynarki, która poszukiwała następcy dotychczas używanego myśliwca A5M4(notabene ten sam twórca) Zamówienie i wymagania postawione przed nowym myśliwcem pokładowym marynarki były bardzo wygórowane. Samolot miał np.: osiągać prędkość ponad 500km/h i być zdolnym do startu z 70 m. pokładu. Prototyp pod oznaczeniem A6M1 oblatano 1.04.1939roku. Stwierdzono przy tym że jednostka napędowa nie pozwala osiągnąć zakładanych osiągów. Dopiero zastosowanie silnika Nakajima NK1B Sakae 12 pozwoliło osiągnąć prędkość ok. 530 km/h. Ostatecznie wersje seryjne model 11 i 21 latały już z silnikami konkurencyjnej firmy. Maszyna była uzbrojona w 2 działka 20 mm w skrzydłach i dwa karabiny maszynowe 7,7 mm zabudowane nad silnikiem. Udźwig był nie wielki bo 60 kg bomb maksymalnie, ale Reisen miał być szybką maszyną myśliwską, więc o ładunek bomb Na razie się nie martwiono. Samolot okazał się najlepszym myśliwcem początkowego okresu wojny na Pacyfiku, i był produkowany do końca wojny. Tu warto wspomnieć że jego poprzednik czyli A5M był użytkowany jeszcze w początkowym stadium wojny na lotniskowcach 3 i 4 Dywizjonu Lotniskowców

A6M2 ląduje na pokładzie lotniskowca Shōkaku

Ciekawostką jest to że historię Inż.. Horikoshiego, oraz jego samolotów przedstawia film anime z 2013 roku pt. ,, Zrywa się wiatr``

Lotniskowce Japońskie brały udział w walkach jeszcze przed 7.12.1941 roku. Po raz pierwszy lotniskowiec japoński został użyty podczas konfliktu zbrojnego z Chinami zwanego incydentem szanghajskim od 29 stycznia 1932 do marca 1932.

W działaniach wspierających wziął udział wtedy Hōshō. Po raz pierwszy Ryūjō został użyty bojowo w sierpniu 1937 roku. Wraz z lotniskowcem "Hōshō" tworzył 1 Dywizjon Lotniskowców. Wspierał wojska lądowe podczas walk w rejonie Szanghaj, w początkowym okresie wojny Japońsko-Chińskiej. Do około połowy grudnia 1937 roku Ryūjō" operował na Morzu Południowochińskim po czym wrócił do Japonii. Od marca 1938 brał udział w blokadzie wybrzeży Chin. W wojnie z Chinami wzięły udział też obie największe jednostki Kaga i Akagi. W czasie tych walk szlify bojowe zbierali piloci Cesarskiej Marynarki wojennej. Za przeciwników mieli lotnictwo chińskie które dysponowało początkowo słabymi maszynami jak: P-26 i Curtissy Hawk III. Z niszczeniem tych maszyn japońscy piloci nie mieli zbyt większych problemów. Trzeba też zaznaczyć, że i szkolenie pilotów stało na wyższym poziomie. Sytuacja zmieniła się po podpisaniu porozumienia Radziecko Chińskiego, które spowodowało dostarczenie oprócz myśliwskich maszyn nowszej generacji( I-15,I-16,I-153) także instruktorów pilotażu, a też i zapewne ochotników. Te wydarzenia spowodowały że piloci Japońscy uzyskali dość spory bagaż doświadczenia w walkach, co zaowocowało wymiernym efektem po 7.12.41 roku.

cdn....

link do cz.IV

https://warshipy.pl/post/lotniskowce-cesarskiej-marynarki-wojennej-japonii-cz-iv