Nasłynniejsze nie-zatopienie II Wojny Światowej

Jednym z podstawowych celów na polach bitew jak też i w walce morskiej jest uderzenie w dowództwo przeciwnika. Pozbawienie wroga "głowy" może mieć większy wpływ niż zwycięstwo w batalii czy całej kampanii.

W dziejach nowożytnych wojen wielokrotnie śmierć lub czasowe wyłączenie dowodzenia miało istotny, często decydujący wpływ na przebieg wojen.

Śmierci Gustawa Adolfa pod Lützen (1632) była znaczącym ciosem dla strony protestanckiej podczas Wojny trzydziestoletniej, pomimo że Szwedzi odnieśli zwycięstwo w tej bitwie.

W kolejnym stuleciu, śmierć Karola XII od zabłąkanej kuli pod Fredrikshald (1718 r.) stała się symbolicznym końcem mocarstwowości Szwecji.

Podczas I Wojny Śląskiej, w bitwie pod Małujowicami (10.04.1741) młody Fryderyk II został niemal pojmany lub zabity podczas szarszy jazdy austriackiej. Młody król opuścił pole bitwy, a zwycięstwo zapewnił prusakom doświadczony feldmarszałek von Schwerin, przejmując dowodzenie. Był to początek marszu państwa pruskiego do mocarstwowości.

Podczas wojen napoleońskich i kampanii w Prusach w 1806 roku, druzgocące wrażenie na prusakach wywołała śmierć głównodowodzącego księcia Karola Brunszwickiego (Francuzi wzięli odwet za rok 1792, gdy ks. Brunszwicki dowodził ofensywą sprzymierzonych na rewolucyjny Paryż, jego słynny manifest był bezpośrednim impulsem do szturmu na Tuileires i obalenia monarchii), oraz klęski pod Jeną i Auerstedt (14.10.1806), doprowadzając do rozpadu armii pruskiej.

Nieco później Francuzi przepuścili jednak podobną sposobność.

Podczas krótkiej Kampanii 1815 roku, Napoleon pobił pod Ligny armie pruską Blüchera (16.06.1815). Ranny feldmarszałek został przygnieciony przez ubitego konia, jednak nie został rozpoznany przez francuskich kawalerzystów. Blücher wycofał swą pobitą, ale nie rozbitą armię i dwa dni później pospieszył pod Waterloo, gdzie wraz z Welligntonem zadał ostateczną klęskę Cesarzowi Francuzów.

Śmierć admirała Nelsona nie odmieniła skutków decydującego zwycięstwa pod Trafalgarem nad połączoną flotą francusko-hiszpańską admirała Villeneuve'a (21.10.1805), które zapewniło Royal Navy panowanie na morzach na 100 lat.

Podczas I Wojny Światowej brytyjski minister wojny- Lord Kitchener zginął na pokładzie krążownika HMS "Hampshire", kiedy ten wszedł na minę nieopodal Orkadów (5.06.1916).

Przypadkiem niemal cudownego "ocalenia" był admirał David Beatty, którego nie spotkał los załóg zniszczonych krążowników liniowych Royal Navy podczas Bitwy Jutlandzkiej (31.05- 1.06.1916) W tym przypadku, to decyzja Alexandra Granta-szefa działu artylerii na flagowym HMS "Lion", który zmienił błędne procedury obchodzenia się z amunicją, zadecydowała o przetrwaniu krążownika liniowego.

Do najbardziej znaczącego NIE-zatopienia doszło w początkach II Wojny Światowej.-`

10.10.1939 roku niemiecki U-Boot U-56 (typ II C) pod dowództwem Wilhelma Zahn'a zdołał przedrzeć się niezauważony przez ok. 12 niszczycieli eskorty (m.in. "Intrepid", "Ivanhoe", "Icarus", "Kelly"," Impulsive", "Firedrake"), na zachód od Orkadów i zająć pozycję do ataku na pancerniki HMS "Rodney" i HMS "Nelson" (w konwoju znajdował się też HMS "Hood"). Rolę jednostki flagowej brytyjskiego zgrupowania pełnił "Rodney", jednak Zahn obrał za cel drugi z pancerników.

Wilhelm Zahn

Z odległości 800 metrów wystrzelone zostały trzy torpedy typu G7e. Spośród nich, dwie trafiły w cel ok. godz 10, jednak żadna nie eksplodowała. U-56 zagrożone teraz kontrakcją okrętów eskorty, musiał przeprowadzić awaryjne zanurzenie i zdołał oddalić się z rejonu operacji. Z powodu ciszy radiowej Zahn nie mógł jednak powiadomić dowództwa Kriegsmarine i wezwać wsparcia znajdującego się w pobliżu innego okrętu podwodnego- U-58, w celu ponowienia akcji.

Ówczesne dane wskazywały że na pokładzie HMS "Nelson" znajdowali się; admirał Charles Forbes- dowódca Home Fleet, admirał Dudley Pound- głównodowodzący Royal Navy, oraz Winston Churchill- Pierwszy Lord Admiralicji. Spotkanie dowództwa morskiego Royal Navy miało na celu omówienie utraconego zaledwie 2 tygodnie wcześniej (14.10.1939) pancernika HMS "Royal Oak" w Scapa Flow.

Choć nowsze dowody wskazują że Churchill znalazł się na pokładzie Nelsona dopiero nazajutrz, do Zahna przylgnął przydomek "człowieka, który prawie zabił Churchilla", a niepowodzenie ataku zmusiło go do czasowego wycofania się ze służby.

Również na podstawie tego incydentu Karl Dönitz zarządził dodatkowe prace nad zawodnymi torpedami G7e, które stały się podstawowym typem torped używanych przez U-Booty podczas II Wojny Światowej.

Winston Churchill okazał się mężem opatrznościowym jakiego Wielka Brytania potrzebowała wiosną 1940 roku, i wielkim przywódcą czasu wojny.

Wilhelm Zahn powrócił do aktywnej służby w Kriegsmarine, a jego ostatnim przydziałem było stanowisko oficerskie na statku "Wilhem Gustloff". Zahn przeżył zatopienie statku w styczniu 1945 roku.