Pancerniki typu Tennessee cz. 1

Lata poprzedzające wybuch I Wojny Światowej (zwanej wtedy "Wielką Wojną") i czas samego konfliktu były okresem ożywionych zbrojeń US Navy.

W programie budżetowym na rok 1915 Kongres zatwierdził środki na budowę dwóch nowych jednostek. Stanowić one miały rozwinięcie okrętów typ New Mexico i nazwane zostały typem Tennessee.

Stępkę pod USS "Tennessee" położono 14.05.1917 roku, wodowanie nastąpiło 30.04.1919 a wejście do służby 3.06.1920 roku.

Pod drugi okręt- USS "California" stępkę położono 25.10.1916, wodowanie odbyło się 20.11.1919 roku, do służby okręt przyjęto 10.08.1921 roku.

Okręty te mierzyły 190,2 m długości, 29,7 m szerokości, przy zanurzeniu 9.2 m.

Wyporność standardowa wynosiła 32 300 t by wzrastać maksymalnie do 33 190 t.

Prędkość maksymalna wynosiła 21 w.

Uzbrojenie główne składało się z 12 dział kaliber 356 mm umieszczonych w czterech potrójnych wieżach- co stanowiło powtórzenie układu z typu New Mexico.

Typ Tennessee był ostatnim typem amerykańskich pancerników uzbrojonych w działa tego kalibru, były to jednak działa 356mm/50 które charakteryzowały wyższą prędkością wylotową pocisków- co zwiększyło zasięg maksymalny do 31 000-33 500 m, oraz zwiększyły penetrację, kosztem szybszego zużywania luf.

W stosunku do poprzedników zrezygnowano z dział artylerii dodatkowej w kazamatach- 14 armat 127 mm umieszczono w pojedynczych wieżach na pokładzie. W układzie opancerzenia zastosowano zasadę "wszystko albo nic" a pas pancerny chroniony był pancerzem o maksymalnej grubości 343 mm.

Typ Tennessee otrzymał nowy system ochrony podwodnej przeciwko torpedom i minom- pomiędzy podwójnym dnem a dolnym pokładem pancernym umieszczono grodzie przeciw-odłamkowe. Pomiędzy nimi znajdowały się puste przestrzenie (puste lub wypełnione olejem opałowym albo wodą). System te miał absorbować siłę wybuchu na burcie okrętu. Przewidziano wytrzymałość wybuchu 180 kg trotylu. Te udane rozwiązania będą stosowane we wszystkich następnych amerykańskich pancernikach. Okręty typu Tennessee napędzane były systemem napędu turboelektrycznego- osiem kotłów zasilało dwie prądnice które generowały prąd dla czterech silników elektrycznych. Silniki te zapewniały wysoką prędkość wsteczną- wystarczyło odwrócić działanie silnika.

Rada Generalna która odpowiadała w US Navy za proces zatwierdzania projektów (składała się przeważnie z admirałów będących blisko okresu emerytury) zrealizowała i w tym przypadku dwa główne kryteria- siły ognia i ochrony, podczas gdy kryterium prędkości nadano mniejszy priorytet.

"Tennessee" i "California" przeszły serie mniejszych modernizacji w okresie międzywojnia. Początkowo okręty dozbrojono ośmioma działami 76 mm, następnie zlikwidowano wyrzutnie torpedowe ("Tennessee" w 1934 roku, na "California" w 1937 roku- były to rury kal 533 mm).

Następnie działa 76 m zastąpiono armatami 127mm/25, przed 1940 rokiem dodano dodatkowe cztery działa 76 mm.