Krążownik został wybudowany w latach 1931 – 1934 w stoczni w Camden w Nowym Jorku. Pierwszy rejs odbył do Ameryki Południowej. Odwiedził porty Brazylii, Argentyny i Urugwaju. Pod koniec roku 1934 wrócił do Stanów Zjednoczonych. Tam przeszedł remont. Po powrocie do służby na krótko popłynął na Kubę, po czym przeszedł na Pacyfik. Tam został przydzielony do 6 Dywizjonu Krążowników. W jego składzie wziął udział w ćwiczeniach Fleet Problem XVI i Fleet Problem XVII. Ćwiczenia obejmowały działania przeciw okrętom podwodnym, testowanie łączności oraz możliwości działania samolotów rozpoznawczych. W kolejnych edycjach tego ćwiczenia sprawdzano możliwości ataku i obrony baz morskich, a także zwalczanie obrony nabrzeżnej. Ostatnie przedwojenne ćwiczenia Fleet Problem, w których uczestniczył krążownik (edycja XX) odbyły się na początku 1939 na wodach Atlantyku. Później przeszedł on naprawę w stoczni w Norfolk. Po remoncie w towarzystwie San Francisco i Quincy popłynął z wizytą kurtuazyjną po portach Ameryki Południowej. Eskadra zawinęła do takich portów jak Karakas, Rio de Janeiro, Montevideo i Buenos Aires. Opływając kontynent od południa przez Cieśninę Magellana okręty odwiedziły jeszcze Chile i Peru. Po tych wizytach zespół popłynął przez Kanał Panamski do Norfolk. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, w sierpniu 1939 krążownik gościł na swoim pokładzie prezydenta F. D. Roosevelta.

CA-37 podczas przejścia przez Kanał Panamski

W chwili ataku Niemiec na Polskę krążownik przebywał w Norfolk, skąd wypłynął na pierwszy patrol, mający chronić neutralność USA. Aż do 27 października przebywał na wodach Karaibów, gdzie uczestniczył w ćwiczeniach. W listopadzie wrócił do Norfolk. W grudniu 1939 uczestniczył w śledzeniu niemieckiego statku Columbus, który po wysadzeniu 850 amerykańskich pasażerów w Hawanie planował przedrzeć się do Niemiec. Statek początkowo był śledzony przez amerykańskie niszczyciele, po czym jego obserwację przejęła Tuscaloosa. 19 grudnia statek niemiecki został przechwycony i zatrzymany przez brytyjski niszczyciel Hyperion (Brytyjczycy byli już w stanie wojny z Niemcami). Kapitan Columbusa, po zejściu pasażerów z pokładu, nakazał samozatopienie jednostki. Brytyjski niszczyciel z braku miejsca na pokładzie poprosił krążownik, aby ten zabrał około 600 pasażerów i członków załogi na swój pokład. Nie będące w stanie wojny z Niemcami USA po zaewidencjonowaniu rozbitków pozwoliła powrócić im do Niemiec. 11 stycznia 1940 krążownik ponownie wyszedł w morze. Wraz z bliźnieczym San Francisco, pancernikiem Wyoming i szybkim transportowcem Manley popłynął na Karaiby. Po powrocie do Stanów okręt przeszedł modyfikacje, które miały na celu dostosowanie go do roli okrętu flagowego prezydenta. Prezydent przybył na pokład krążownika 15-go lutego i popłynął do Panamy w celu omówienia z przywódcami Ameryki Środkowej dalszych działań w związku z trwającą wojną. Po powrocie okręt udał się na remont, po którym ponownie wziął udział w patrolach neutralności. Pod koniec 1940 krążownik ponownie przyjął na pokład prezydenta Roosevelta. Tym razem miał on odwiedzić bazy brytyjskie, które Stany Zjednoczone wydzierżawiły w zamian za 99 starych amerykańskich niszczycieli przekazanych Brytyjczykom.

Prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin D. Roosevelt na pokładzie Tuscaloosa, 1940

Krążownik po zejściu z pokładu prezydenta zabrał na swój pokład admirała Williama D. Leahy. Miał on być ambasadorem USA we Francji Vichy. Okręt z namalowanymi oznaczeniami przynależności państwowej odwiózł ambasadora z żoną do Portugalii. Po powrocie udał się na ćwiczenia, po czym został skierowany do pobrytyjskiej bazy na Bermudach, dalej realizując patrole.

Admirał William D. Leahy (z lewej) z żoną i kapitanem Tuscaloosa Lee P. Johnsonem pozują pod wieżą artylerii głównej

Mimo neutralności, w ramach polowania na niemiecki pancernik Bismarck, Tuscaloosa została skierowana w rejon działań, jednakże przybyła tam już po zatopieniu niemieckiego pancernika. W sierpniu 1941 krążowniki Augusta (z prezydentem na pokładzie) i Tuscaloosa (z oficerami wyższych stopni) w eskorcie trzech niszczycieli popłynęły do Nowej Fundlandii, gdzie przybył również brytyjski pancernik Prince of Wales z Churchillem na pokładzie. Podczas spotkania ustalono wstępne warunki do wypracowania Karty Atlantyckiej. Okręt później uczestniczył w eskorcie konwoju przewożącego wojska amerykańskie na Islandię. Następnie przydzielono go do zespołu amerykańskich pancerników w składzie Idaho, Mississippi i New Mexico wraz z krążownikiem Wichita i niszczycielami. Cały zespół skierowano na Islandię. Po ataku japońskim na Pearl Harbor Tuscaloosa pozostała na Islandii, by w lutym 1942 przejść remont w USA.

Krążownik na Islandii, kwiecień 1942

Podczas powrotu na wody europejskie, w trakcie rejsu zespołu okrętów, za burtę pancernika Washington wypadł kontradmirał Wilcox. Próby odnalezienia go, w których uczestniczyła również Tuscaloosa, nie powiodły się. Po przybyciu krążownika do Wielkiej Brytanii służył on początkowo w charakterze okrętu szkoleniowego, po czym został wdrożony w działania eskortowe konwojów kierowanych do Związku Radzieckiego. Wracając z jednej z takich misji wziął na pokład 243 marynarzy amerykańskich, będących rozbitkami z zatopionych alianckich statków. Po operacjach na Północnym Atlantyku okręt skierowano na remont. W listopadzie 1942 okręt włączono do sił osłony operacji Torch - lądowania aliantów we francuskiej Północnej Afryce. Okręt wraz z krążownikiem Wichita i pancernikiem Massachusetts ostrzeliwały pozycje francuskie w rejonie Casablanki. W porcie stał nieukończony francuski pancernik Jean Bart, w obronie francuskiej kolonii uczestniczyły również baterie nabrzeżne oraz lżejsze okręty francuskiej floty Vichy. Po zdławieniu ognia francuskiej artylerii nabrzeżnej okręty amerykańskie zostały zaatakowane torpedami okrętu podwodnego.

Efekty trafień amerykańskich okrętów w baterie nabrzeżne – zniszczona wieża kontroli ognia baterii Railleuse

Efekty trafień amerykańskich okrętów w baterie nabrzeżne – zniszczony magazyn baterii Railleuse

Po szczęśliwym ich ominięciu Tuscoloosa skierowano do uzupełnienia zapasów. W późniejszym czasie osłaniała ona transporty wojskowe dla wojsk alianckich w Północnej Afryce. Ostatecznie w marcu 1943 okręt wróciła na wybrzeże Stanów Zjednoczonych gdzie brała udział w ćwiczeniach zespołu, którego zadaniem było wywabienie jednostek niemieckich z norweskich fiordów, w celu ich zniszczenia. Przez krótki czas okręt oddelegowano do osłony liniowca Queen Mary, na pokładzie którego płynął premier Wielkiej Brytanii – Winston Churchill. Po powrocie do Wielkiej Brytanii krążownik wszedł do zespołu lotniskowca Ranger, który wraz z okrętami brytyjskimi uczestniczył w nalotach na siły niemieckie w Norwegii. W październiku 1943 siły niemieckie zniszczyły stację meteorologiczną na wyspie Spitsbergen. W celu jej odbudowania wysłano zespół okrętów z krążownikiem Tuscaloosa na czele. W ramach osłony działał zespół okrętów z brytyjskim pancernikiem Anson, lotniskowcem Ranger, krążownikiem Norfolk i sześcioma niszczycielami.

Tuscaloosa po przewiezieniu ocalałej załogi bazy meteorologicznej do Szkocji

Po zakończeniu tej operacji krążownik pozostał jeszcze przez jakiś czas na wodach europejskich, po czym najpierw skierowano go na Islandię, a później do Stanów Zjednoczonych na remont. Po jego zakończeniu Tuscaloosa przeprowadziła ćwiczenia artyleryjskie, po których przyjęła na pokład dowódcę 7 Dywizjonu Krążowników. Okręt skierowano do Wielkiej Brytanii, a tam rozpoczęto przygotowania do przeprowadzenia inwazji na kontynent europejski.

6 czerwca 1944 o 5:50 krążownik otworzył ogień do baterii Fort He de Tatihou we Francji. Kolejne godziny upływały krążownikowi na pojedynkach artyleryjskich i wsparciu ogniowym. Skuteczność była wyższa dzięki samolotom obserwacyjnym. Około 12-tej okręt musiał rozpocząć manewrowanie na skutek wzrostu aktywności niemieckich stanowisk artylerii. Po trzech dniach okręt wrócił do bazy w celu pobrania zapasów paliwa i amunicji. Kolejna tura wsparcia miała miejsce między 11 a 21 czerwca. Ostatnia misja podczas inwazji rozpoczęła się od ostrzału podczas próby zdobycia Cherbourga. Artyleria niemiecka tym razem strzelała celniej, mimo braku trafień w jednostki alianckie pociski obramowały okręty, zmuszając je do manewrowania.

Krążownik w okresie walk w Normandii

Gdy wojska alianckie nie były już zagrożone zepchnięciem do morza, część jednostek wspierających, wraz z krążownikiem, skierowano na Morze Śródziemne. Miały one wziąć udział w inwazji na południową Francję. 13 sierpnia 1944 o godzinie 6:35 Tuscoloosa rozpoczęła ostrzał wybrzeży francuskich. Po desancie krążownik po kolei eliminował następne cele. W międzyczasie był on atakowany przez lotnictwo niemieckie, które używało bomb kierowanych. Po zabezpieczeniu przyczółka w południowej Francji okręt skierowano na remont do Stanów Zjednoczonych, a po powrocie do służby przydzielono go do działań na Pacyfiku.

Krążownik w stoczni w Filadelfii, 10 listopada 1944

Swój szlak bojowy na Oceanie Spokojnym rozpoczął od udziału w operacji desantowej na Iwo Jimie. Jego zadaniem było wsparcie artyleryjskie. Po powrocie do bazy w Ulithi okręt pobrał zapasy i wrócił, tym razem uczestnicząc w przygotowaniach artyleryjskich poprzedzających operacje desantową na Okinawę. Już w trakcie jej trwania krążownik zestrzelił dwa samoloty kamikaze. Okręt chwilowo przeszedł do Zatoki Leyte na Filipiny, by ponownie wziąć udział w operacjach zaczepnych, tym razem na macierzystych wyspach japońskich. Operacje jakie przeprowadzali Alianci w połączeniu z dwoma atakami atomowymi doprowadziły do kapitulacji Japonii w sierpniu 1945. Okręty 7 floty zostały skierowane na wody chińskie a później mandżurskie, gdzie wspierały lądowanie wojsk amerykańskich. To samo zadanie przeprowadzono w porcie Taku w Chinach.

Krążownik z pancernikiem Arkansas ostrzeliwuje Iwo Jimę, 17 luty 1945

Przebywając w Chinach krążownik był biernym świadkiem walk między chińskimi komunistami a nacjonalistami. Ostatecznie w listopadzie okręt zawinął do Szanghaju, skąd wziął na pokład ponad 330 żołnierzy amerykańskich i przetransportował ich na Hawaje (w ramach operacji Magic Carpet – powrotu żołnierzy amerykańskich do domu). Tutaj krążownik podjął na pokład kolejnych żołnierzy. Do San Francisco przybył on ostatecznie 4 grudnia. Kolejną jego misją był transport żołnierzy z wysp południowego Pacyfiku. Okręt zabrał 500 żołnierzy z Guadalcanal, Wyspy Russella i Noumea. Po pobraniu paliwa i kolejnych żołnierzy jednostka przypłynęła do San Francisco 15 stycznia. 29 stycznia okręt skierowano do Filadelfii, na wschodnim wybrzeżu, gdzie 13 lutego 1946 wycofano go ze służby. Skreślenie ze stanu floty nastąpiło 1 marca 1959. 25 marca Tuscaloose sprzedano na złom.

Za służbę podczas wojny Tuscaloosa otrzymała 7 gwiazd bojowych.

Bibliografia:

https://www.history.navy.mil

https://uboat.net

https://ww2db.com

https://www.navsource.org/