Typ Independence

W grudniu 1941 roku, w momencie wybuchu wojny na Pacyfiku potencjał bojowy Nippon Kaigun oraz US Navy w lotniskowcach był zbliżony.

Japonia dysponowała w linii 10 lotniskowcami ("Hosho", "Akagi", "Kaga", "Ryujo", "Soryu", "Hiryu", "Shokaku", "Zuikaku", "Zuiho", "Soho").

Część sił japońskich były to jednak lekkie lotniskowce przebudowane z okrętów o innym zastosowaniu, ustępujących lotniskowcom floty.

Jako agresor Japonia dysponowała zasadniczą przewagą strategiczną- jej siły były skupione i realizowały od pierwszych dni plan ofensywy.

Amerykanie posiadali 8 okrętów tej klasy ("Lexington", "Saratoga", "Ranger", "Yorktown", "Enterprise", "Wasp", "Hornet", "Long Island").

W tej liczbie znajdował się jeden lotniskowiec eskortowy ("Long Island").

Siły amerykańskie były rozproszone- jedynie "Lexington" i "Enterprise" znajdowały się w bezpośrednim teatrze działań.

Stany Zjednoczone od początku znalazły się też w stanie wojny z kolejnym wrogiem- 11.12.1941 wojnę wypowiedziała bowiem również III Rzesza.

Dowództwo US Navy stanęło przed trudnym zadaniem szybkiego wzmocnia swego potencjału. W budowie znajdowało się już kilka lotniskowców nowego typu Essex, jednak obawiano się wolnego postępu prac nad nowymi okrętami.

Rozważano konwersję okrętów typu Alaska, Baltimore, powstały też projekty przebudowy budowanych właśnie pancerników typu Iowa.

Franklin D. Roosevelt jako Commander-in-chief miał decydujący głos w kwestiach militarnych. Roosevelt którego pierwszą istotną funkcją w karierze było stanowisko zastępcy sekretarza Marynarki Wojennej (w latach 1913-1920), żywo interesował się sprawami morskimi.

Z inicjatywy prezydenta podjęto projekt przebudowania konstruowanych właśnie krążowników lekkich typu Cleveland.

Z zamówionych 36 okrętów, ostatnie 9 skierowano do przeprojektowania.

USS "Cleveland" (CL-55)- krążownik lekki typu Cleveland

USS "Manchester" (CL-83)- krążownik lekki typu Cleveland

Pierwszym okrętem był USS "Independence".

Konwersja kadłuba krążownika na lotniskowiec była dużym wyzwaniem technicznym. Wąski kadłub ograniczał pojemność hangaru i pokładu startowego. Duże wyzwanie stanowiło umiejscowienie wind dla samolotów.

Konieczność zachowania odpowiednich rozmiarów pasa spowodowała umieszczenie małej wyspy poza linią pokładu startowego, na specjalnym rozszerzeniu. Jej niewielkie rozmiary pomieściły jedynie mostek i kabinę nawigacyjną.

Reszta ważnych zespołów znajdowała się w galerii pod pokładem. Nieopodal umieszczono dźwig który służył do przenoszenia samolotów na pokład- windy znajdujące się w osi pokładu uniemożliwiały załadunek maszyn z zewnątrz.

Za wyspą umieszczono cztery małe kominy.

Cała ta konstrukcja zaburzała stateczność kadłuba, dlatego w celu zrównoważenia na sterburcie znajdował się 82-tonowy balast z betonu.

Dodatkowo kadłub wyposażono w bąble przeciwtorpedowe, co poszerzyło jego szerokość o 1,5 m.

Zachowano napęd z Clevelendów- 4 kotły Babcock & Wilcox napędzały 4 turbiny parowe General Electric o mocy 100 000 shp.

Pozwalało to na osiąganie 31 w, ledwie wystarczającą do współdziałania z flotą. Problem stanowił ograniczony zasięg, o połowę mniejszy od typu Essex.

Pancerz był minimalny- główny pokład pancerny miał zaledwie 51 mm, pas pancerny 127 mm, zwężając się do 83 mm.

W pierwotnej wersji USS "Independence" uzbrojony był w działa 127 mm (5/38) na rufie i dziobie, do obrony przed atakiem nawodnym, jednak bardzo szybko zastąpiono je poczwórnymi działami 40 mm. Kolejne 8 podwójnych dział 40 mm i 14 działek 20 mm należało już do standardowego uzbrojenia.

Dobrym, choć niezamierzonym rozwiązaniem okazało się rozstawienie radarów- radar SC-2 znajdował się na maszcie radarowym, radar obserwacji przestrzeni powietrznej SK pomiędzy czterema kominami.

Odległość ta zniwelowała wzajemne oddziaływanie radarów.

Wymiary;

189,8 m długości

21,8 m szerokości,

zanurzenie 7,9 m

Zasięg 15 418 km przy prędkości 27 w.

Pokład startowy (drewniany) miał 168,2 m długości i 22,2 m szerokości.

Umieszczono na nim osiem łapaczy oraz jedną (później 2) katapultę lotniczą H-IVC, taką samą jak na typie Essex.

Hangar mierzył zaledwie 86,9 m długości i 16,8 m szerokości.

Oryginalny magazyn krążowników został magazynem bomb lotniczych.

Pozwalał on zabrać 331 t broni dla samolotów (w tym bomby 454 kg i 227 kg, oraz 24 torpedy).

Wodowanie USS "Princeton" (CVL-23). 18.10.1942

Grupa lotnicza typu Independence była odpowiednio pomniejszoną grupą lotniskowców floty. W początkowym okresie składała się z;

-24 myśliwców Grumman F4F Wildcat*

-12 bombowców nurkujących Douglas SBD Dauntless**

-9 samolotów torpedowych Grumman TBF Avenger***

Jednak od 1943 Wildcaty były zastępowane przez nowocześniejsze Grumman F6F Hellcat****. Ze względu na ich większe rozmiary wymusiło to zmianę konfiguracji pokładowej.

Stosowano układ 12 Hellcatów, 9 Dauntlessów i 9 Avengerów. Ostatecznie wycofano całkowicie bombowce Dauntless z powodu nie składanych skrzydeł tych maszyn.

Pod koniec działań na Pacyfiku grupy lotnicze składały się z 25 Hellcatów i 9 Avengerów.

W dowództwie floty analizowane były propozycje by lekkie lotniskowce były wyposażone jedynie w myśliwce, co odpowiadało by przydzieleniu ich do roli Combat Air Patrol, lotniskowce floty miały zaś skupić się na swej roli uderzeniowej.

Ostatecznie jednak jedynie USS "Cabot" otrzymał tą konfigurację pod koniec wojny (po 1944 roku, ze względu na ataki Kamikaze US Navy wyraźnie wzmacniało liczebność myśliwców).

Grumman TBF Avenger przygotowane do startu na pokładzie USS "Monterey". 1944 r.

Douglas SBD Dauntless

Grumman F4F Wildcat

Zbudowano 9 okrętów tego typu.

Oprócz jednostki wiodącej były to kolejno; "Princeton" (CVL-23), ""Bellaeu Wood" (CVL-24), "Cowpens" (CVL-25), "Monterrey" (CVL-26), "Langley" (CVL-27), "Cabot" (CVL-28), "Bataan" (CVL-29), "San Jacito" (CVL-30).

Wszystkie okręty weszły do służby w 1943 roku.

Było to dobre tempo technologiczne, ale typ Independence zasilił flotę już po newralgicznym roku 1942, a więc "spóźnił się" i cały ciężar walk na Morzu Koralowym czy pod Midway, musiał się oprzeć na przedwojennych lotniskowcach floty.

Jednoczesne przyspieszenie budowy nowych lotniskowców typu Essex- które zaczęły być dostarczane jednocześnie z Independence, zmniejszyło wpływ wprowadzenia tych lekkich lotniskowców do służby.

Niewielkie rozmiary wpływały na ciężkie warunki służby załóg, mały pokład startowy prowadził też do większej liczby wypadków.

Pomimo swoich ograniczeń, jednostki te spełniły swoje zadanie w czasie wojny.

Biorąc udział w licznych operacjach bojowych ("Princeton" został utracony podczas Bitwy o Leyte).

Była to udana konwersja krążowników na lekkie lotniskowce, znacznie przewyższająca doraźne i na ogół nieudane lekkie lotniskowce Japonii.

Okręty te były również dowodem potęgi technologicznej i przemysłowej USA, jej ogromnych zasobów, mocy produkcyjnych, zdolności do adaptacji do potrzeb wojennych.

Potęgi której pomimo początkowych zwycięstw, Japonia nie miała szans pokonać.

Po zakończeniu II Wojny Światowej, lekkie lotniskowce typu Independence były stopniowo wycofywane do rezerwy, część przekazano mniejszym marynarkom wojennym- np. USS "Cabot" został przekazany marynarce hiszpańskiej w 1967 roku.

Jako "Dédalo" służył aż do 1989 roku.

Został zezłomowany dopiero w roku 2002.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Grumman F4F Wildcat- podstawowy myśliwiec US Navy do połowy 1943 roku. Oblatany w 1937 roku, produkowany w kilku seriach w 1940-1945 (łącznie 7885 egz)

**Douglas SBD Dauntless- podstawowy bombowiec nurkujący US Navy. Oblatany w 1937 roku, był wersją rozwojową samolotu Northrop BT-1. Produkowany 1939-1944. (łącznie 5936 egz)

***Grumman TBF Avenger- podstawowy samolot torpedowy US Navy, najcięższy jednosilinikowy samolot II Wojny Światowej. Oblatany w 1941 roku, produkowany w 1942-1945 (łącznie 9839 egz)

****Grumman F6F Hellcat- opracowany na podstawie Wildcata. Choć ustępował w osiągach innej konstrukcji opracowanej podczas wojny- Vought F4U Corsair, to był jego łatwy pilotaż zdecydowały o przydzieleniu go do małych lotniskowców lekkich. Prototyp oblatany w 1942 toku, produkowany 1942-1945 (łącznie 12 275 egz)

--------------------------------------------------------------------