Typ Invincible- brytyjski "chart oceanów"

W początkach XX wieku Royal Navy tkwiła koncepcyjnie głęboko w poprzedniej epoce.

Royal Navy- będąc najpotężniejszą siłą morską świata z trudem utrzymywała w gotowości swój potencjał który na skutek rosnącego tempa postępu technicznego szybko stawał się przestarzały i drogi w utrzymaniu.

Admirał John Fisher został Pierwszym Lordem Morskim (dowódcą marynarki wojennej) w październiku 1904 roku, co stało się początkiem nowej ery dla marynarki.

Fisher opracował nową doktrynę która opierać miała się na budowie szybkich lotnych jednostek- zdolnych do dyslokacji w różnych miejscach Imperium.

Nowe okręty miały być szybkie, zdolne do wymanewrowania potencjalnego przeciwnika.

Efektem tych koncepcji była idea nowej klasy- krążownika liniowego. Prędkość i duży zasięg miały służyć do zabezpieczenia szlaków handlowych. Zakładano przy tym że nowe okręty muszą być zdolne do przechwycenia niemieckich turbinowych transatlantyków które były przystosowywane do modyfikacji do roli krążowników pomocniczych w wypadku wybuchu wojny.

By zdobyć potrzebne fundusze Fisher przeprowadził w 1905 roku bezprecedensową operację wycofania i złomowania 154 przestarzałych jednostek.

Jednocześnie przebieg wojny Rosyjsko- Japońskiej i Bitwa pod Cuszimą (1905), potwierdzały rosnące zalety manewru w działach morskich.

Z nowych założeń powstał słynny HMS "Drednought"- który stał się wzorem dla nowej klasy pancerników- tzw drednotów.

Jednocześnie trwała budowa okrętu klasyfikowanego jako "szybki krążownik pancerny" (klasyfikacja "krążownik liniowy" przyjęta została dopiero w 1911 roku), okrętu który dał nazwę swemu typowi- HMS "Invincible".

Położenie stępki nastąpiło 2.04.1906 roku, wodowanie 13.04.1907. Prace wykończeniowe zakończyły się 20.03.1909.

W ówczesnych realiach nie tylko koncepcja ale i tempo budowy prezentowało się imponująco.

Wymiary jednostek typu Invincible wynosiły:

-długość 173 m

-szerokość 23,9 m

-wyporność standardowa 17 250 t.

Uzbrojenie główne składało się z 8 dział kal. 305 mm.

Artyleria dodatkowa z 16 dział kal 102 mm. Okręty uzbrojone były w 5 podwodnych wyrzutni torpedowych 450 mm (jedna rufowa, cztery burtowe).

Jednostka prowadząca została uzupełniona w 1908 roku przez HMS "Indomitable" i HMS "Inflexible".

Okręty odznaczały się wysokimi stengami- utrzymującymi zestawy radiowe, oraz masywnymi dziobami taranowymi.

Typ Invincible rozwijał imponujące 25 w prędkości, deklasując przy tym konkurencyjne jednostki które mogły utrzymać prędkość maksymalną przez krótki czas (maksymalnie godzinę).

Osiągi te udało się uzyskać poprzez zastosowanie słabszego opancerzenia które wynosiło maksymalnie 150 mm wzdłuż pasa pancernego.

Przeznaczeniem tych okrętów miało być operowanie w tzw "lotnych eskadrach", w obecności lekkich krążowników, nie miały być natomiast włączane do linii bojowej okrętów liniowych.

Na przebieg służby bojowej tych okrętów miały wpływ zmiany jakie nastąpiły po 1910 roku gdy admirał Fisher przeszedł na emeryturę.

Po wybuchu I Wojny Światowej okręty typu Invincible włączone zostały do Zespołu Krążowników Liniowych.

HMS „Invincible” i HMS „Inflexible” wzięły udział w Bitwie pod Falklandami 8.12.1914 gdzie rozbiły zespół wiceadmirała von Spee zatapiając SMS "Scharnhorst i SMS "Gneisenau".

Był to przykład skutecznego zastosowania potencjału tych jednostek.

3 okręty typu Invincible wzięły też udział w Bitwie Jutlandzkiej. Stary się tam z nowocześniejszymi niemieckimi krążownikami liniowymi, gdzie ich celny ostrzał doprowadził do zatopienia SMS "Lützow".

Jednak na skutek złych procedur obchodzenia się z kordytem (używanym jako materiał miotający), nastawienia na rzecz osiągania dużej szybkostrzelności kosztem norm bezpieczeństwa, HMS "Invincible" został zniszczony podczas tej bitwy otrzymując trafienie w wieżę "Q".

Wywołany pożar rozprzestrzenił się poprzez przedział roboczy, windę amunicyjną, docierając do pomieszczenia przeładunkowego, powodując eksplozję leżących tam stosów ładunków kordytowych.

Eksplozja przełamała okręt na pół, w jej wyniku śmierć poniosła niemal cała załoga okrętu- uratowano tylko 6 marynarzy z załogi liczącej 1032 ludzi.

Pozostałe jednostki szczęśliwie doczekały końca wojny, wobec zawieszenia aktywności bojowej przez Kaiserliche Marine po 1916 roku.

HMS "Indomitable" i HMS "Inflexible" zostały zezłomowane w ramach powojennej operacji redukcji floty w 1922 roku.

Admirał John Fisher

Typ Invincible

Wodowanie HMS "Invincible". 1907 r.

HMS "Invincible"

HMS "Inflexible”

HMS "Indomitable”

Mostek na HMS "Inflexible”

HMS "Inflexible”

Działa kalibru 305 mm na śródokręciu HMS "Indomitable".

To właśnie tutaj nastąpiła zagłada siostrzanej HMS "Invincible". Trafienie w wieżę "Q" (po prawej stronie) spowodowało pożar, który szybko przeniósł się poprzez pomieszczenia pod pokładem na wieżę "P" (na lewej burcie) która była właśnie ładowana. Doprowadzając do wybuchu ładunków kordytu.